Ανάληψη καθηκόντων!

Σύσκεψη κυβέρνησης

 
 










Κι εκει που η καθημερινότητά μου είχε έναν ήρεμο ρυθμό και το πρόβλημά μου ήταν ποιό σχέδιο να πλέξω , να ειναι όμορφο , εύκολο , να το φωτογραφίσω καλά με τη φωτογραφική μου ή ότι απέμεινε απο αυτήν αφού το καμάρι μου  ο γιός μου κάθησε πάνω της και την είχε στην κωλοτσέπη του   (θυμάστε την ταινία  Σαμπρίνα? όπου  ο  αδελφός του πρωταγωνιστή βάζει 2 ποτήρια σαμπάνιας στην κωλοτσέπη του και μετά ξεχνιέται και κάθεται πάνω τους? )  με αποτέλεσμα να σπάσει η μισή οθόνη και  παρόλα αυτά εγώ βγάζω φωτογραφίες υποθέτοντας ότι το άλλο μισό του αντικειμένου που φωτογραφίζω βρίσκεται κάπου εκεί στα αριστερά κι ας μη το βλέπω!

Πάνω εκεί έρχεται ο διορισμός μου σαν Υπουργός Δημόσιας τάξης και Προστασίας του πολίτη !!! Και η ζωή μου έρχεται τα πάνω κάτω ...και δεν έχω και ρούχα , έπεσε κι αυτό πάνω στη κρίση και εγώ δεν έχω κάν ένα κλασσικό γκρί ιταλικού στύλ ταγιέρ για την ορκωμοσία, αυτό κι αν είναι άγχος! Και γόβες μαύρες κλασσάτες.... πάντα ήμουν καλοντυμένη τώρα θα εκτεθώ ,? Να πέσω στα στόματα των τσουχτρών των καναλιών και να μου βγάζουν άθλια πλάνα καθώς εισέρχομαι   στη Βουλή την μέρα της ορκωμοσίας? Τσ τσ τσ .....δεν θα το αντέξω!


Και δεν είναι αυτό μόνο , βλέπω κάτω κάτω στο διορισμό μου ότι καλούμαι να σχηματίσω και νέα κυβέρνηση , μα.....καθείστε ρε παιδιά είμαι ή δεν είμαι υπουργός , να ξέρουμε και τί λέμε εεεε....Πάνω που άρχισα να σκέφτομαι τα καθήκοντά μου και πώς θα φέρω ηρεμία στη χώρα αυτούς τους ταραγμένους καιρούς   ....ουφ φεύγω απο το πόστο μου , ποιός ξέρει μπορεί να ειναι και για καλό , τί τις θέλω εγω τις φασαρίες , τα καλά ντυσίματα , να αφησω τις φόρμες μου και τα βολικά αθλητικά μου και να μην έχω χρόνο ούτε για πλέξιμο , ούτε για πιλάτες.... άσε καλύτερα να σχηματισω μια καλή κυβέρνηση που θα οδηγήσει το τόπο στην ανάπτυξη , να διορίσω άξιους ανθρώπους .....Αχ Ανταίε !!!  εσύ που το εμπνεύστηκες, αυτό δεν ήταν ιδέα..... βόμβα ήταν !! Και αχ Κική , εσύ που το συνέχισες και με διόρισες και βρήκα το μπελά μου!
 Και άντε να δώ τώρα πώς θα εξηγήσω στο γλυκό μου ταίρι γιατί κάθομαι κολλημένη τόσες ώρες στο λάπιτόπι και γιατί ξενυχτώ, τολμάω?

Γκχ  ...γκχ....καθαρίζω το λαιμό μου και ανακοινωνω


Πρωθυπουργός
 Ρένα Χριστοδούλου
 Αντιπρόεδρος 
 Αριστέα

 Υπουργείο Εξωτερικών 
Υπουργός :Φλώρα
Υφυπουργός :Λυσίππη


Υπουργείο Οικονομικών
Υπουργός :Χαρά 
Υφυπουργός:Εκφράσου

 
Υπουργείο Εσωτερικών  
Υπουργός :  Κaterina Veridga
Αναπληρωτής Υπουργός : Μαρια Ελένη Φραγκιαδάκη

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Υπουργός Niki ad
Υφυπουργός: Νασια


Υπουργείο Ανάπτυξης και  Ανταγωνιστικότητας  
Υπουργός:   Φωτεινή
Υφυπουργός:  Εφη

Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
Υπουργός :  Πέπη
Υφυπουργός:  Το πλεχτο μπισκοτο


Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας  και Κλιματικής Αλλαγής
Υπουργός: Ελλη
Αναπληρωτής Yπουργος Κατερινα Βαλσαμιδη

 
 
Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
Υπουργός:  Marilise
Υφυπουργός:Marileni

 
 
Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
Υπουργός:  Me Maria
Υφυπουργός:Xριστινα


Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας
Υπουργός:  Ράνια
Υφυπουργός : Μαρία

Υπουργείο Υγείας  
Υπουργός : Rylie
Υφυπουργός:Σασα

Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Υπουργός :   sk epiloges
Αναπληρωτής Υπουργός:Νικη


Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Υπουργός :  Νικόλ
Υφυπουργός:  Μary


Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη
Υπουργός:  Gina
Υφυπουργός:  Evangelia Vlassopoulou

Υπουργείο Τουρισμού
Υπουργός: Elenna
Υφυπουργός:Sofia Velkou


Υπουργείο Ναυτιλίας
Υπουργός: Δελφινακι

Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης
 Υπουργός:  Σοφια Τσιμαρη


Υπουργός Επικρατείας
Dimi
 
Υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης 
 Filia
 
 
Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος    
Joan Petra



Προτείνω λοιπόν και δίνω εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, στις 
Μarie-Anne
Πέπη
Τριανταφυλλακι

Καλή δουλειά στην ανάληψη των νέων καθηκόντων σας!

Διαγωνισμός γκρίνιας ! Ποιά είναι η πιο γλυκιά και αστεία γκρινιάρα!

 Διαγωνισμός γλυκιάς γκρινιάρας

Μή μου πείτε ότι δεν γκρινιάζετε! Και όταν λέω γκρίνια μην πάει ο νους σας ότι είναι κακό, αντιθέτως πιστεύω ότι έχουμε όλες απόλυτα δίκιο. Εννοώ την καθημερινή σπιτίσια γλυκιά  γκρίνια μας για πράγματα που μπορεί να μας βγάλουν εκτός εαυτού και συνήθως συμβαίνουν επανειλημμένα, μας ανακατεύουν το γραφείο μας , μας παίρνουν τα πράγματά μας, τί κι αν ζητάμε να τα διορθώσουν ...τίποτε ξανά και ξανά.... το ψαλίδι μου δεν είναι στο συρτάρι μου, πάλι μου το πήραν! Τέτοια μικρά , γλυκά πραγματάκια σας καλώ να σκεφτείτε και να γράψετε, που συμβαίνουν μέσα στο σπίτι μας και αφορούν το νοικοκυριό μας, τη τάξη μας που την χαλάνε , πέντε αφορμές για μουρμούρα που μας δίνουν οι οικείοι μας  που υπεραγαπάμε, παιδιά που λατρεύουμε, μαμάδες μπαμπάδες, πεθερές, αγαπημένοι μας , φίλοι φίλες....

Σκέφτηκα λοιπόν καθώς στο σπίτι με λένε γκρινιάρα ......πφφφ...όχι ότι το πιστεύω,  να γράψετε, όσες θέλετε 5-6 πράγματα για τα οποία γκρινιάζετε  , τα οποία σας κάνουν λίγο έξαλλες και να περιγράψετε αστείες στιχομυθίες ,γλυκές απειλές , έτσι να μοιραστούμε στιγμές απο την καθημερινότητά μας , να γνωριστούμε καλύτερα, Στείλτε στο μέιλ μου mairi.grasia@gmail.com το κειμενάκι σας, βάλτε και ένα τίτλο αν θέλετε , ετσι θα είναι πιο ενδιαφέρον και θα μας μένει στο μυαλό πιο εύκολα το κάθε κείμενο, απο σήμερα έως και το τέλος του μήνα  τις 31 Οκτωμβρίου και μετά θα τα δημοσιεύσω  με τη σειρά που θα τα πάρω,ανώνυμα και θα ψηφίσουμε όλες ποιά είναι η πιό πνευματώδης, αστεία , γλυκιά,,,γκρινιάρα και μην ξεχνάμε πάνω απο όλα γκρινιάζουμε γιατί προσφέρουμε στους ανθρώπους μας και τους αγαπάμε και έτσι ο διαγωνισμός αυτός είναι για το καλό και την αγάπη!!!

Αν θέλετε βάλτε στο blog σας την επάνω φωτογραφία με τη λεζάντα.Στο νικητή -νικήτρια θα στείλω και ένα δώρο που βεβαίως θα του αξίζει, ένα πλεκτό που θα δείξω σε επόμενη ανάρτηση μου. Περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω όσα λέμε όταν πίνουμε καφέ μεταξύ μας και εύχομαι να περάσουμε καλά , πείτε μου πώς βρίσκετε αυτή την ιδέα στα σχόλιά σας .

Σας εύχομαι να περνάτε καλά και όλα τα προβλήματα να μικραίνουν, να μικραίνουν ώσπου να εξαφανιστούν!!!

Αποχαιρετώντας τον Αύγουστο!

Είναι οι τελευταίες γλυκιές μέρες του Αυγούστου και το καλοκαίρι που φέτος δεν ηταν και τόσο ζεστό όπως παλιά, τώρα μας χαρίζει όμορφες καλοκαιρινές βραδιές , φωτεινά φεγγάρια, μεθυστικά σταφύλια...

Το δελφινάκι μας κάλεσε απο  καιρό να το γιορτάσουμε αυτο το καλοκαιράκι  κι εγω του αφιερώνω αυτά τα μπλε αιγιοπελαγίτικα δελφίνια που πλατσουρίζουν πάνω στο τοίχο της βεράντας μου, με όλη μου την αγάπη!

Να είμαστε όλοι γεροί , να ονειρευόμαστε , να γευόμαστε , να δημιουργούμε !

Καλοκαίρι και 15

 Καλοκαίρι και 15 κάπου εκεί , ζέστη, θάλασσα, ποδήλατα..

Στο μικρό εξοχικό δαιμέρισμα μιας απλής πολυκατοικίας μπροστά στη θάλασσα, η μαμά  αφού δεν είχαμε σχολείο  μας έβαζε να κάνουμε διάφορες δουλειές, να πλύνουμε το πρωί το μπαλκόνι, μαθαίναμε να σιδερώνουμε, να πλένουμε ρούχα στο χέρι, τρίβοντας καλά στη παλάμη τα πιο λερωμένα σημεία,μας έστελνε  να πάρουμε ψωμί απο το φούρναρη που κόρναρε δυνατά καθώς έφτανε με το φορτηγάκι του. Αργότερα κατεβαίναμε για λαχανικά στη μικρή καλύβα του μπαρμπα Γρηγόρη τη σκεπασμένη με  καλάμια , που είχε το διπλανό χωράφι και καλλιεργούσε απο όλα, πηγαίναμε με τη μαμά και διάλεγε μέσα απο τα ξύλινα τελάρα,  ντομάτες, πιπεριές για γέμισμα... μουρμουρίζοντας λίγο αν δεν τα έβρισκε της αρεσκείας της.

Καλοκαίρι και βελονάκι με τη γιαγιά , είχαμε και τις δυό γιαγιάδες μαζί , να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο με μας τα παιδιά, δεν ξέρω κι εγώ πόσες δανέζικες πολυθρόνες που γίνονταν κρεβάτι , άνοιγαν το βράδυ και πόσα εκστρατείας, για να μας χωρέσουν.
Καλοκαίρι με τις δυό γιαγιαδες να κάνουν αμμόλουτρα και να συναγωνίζονται ποιά θα αντέξει περισσότερο θαμμένη στην άμμο, να λιώνουν στον ιδρώτα για το καλό της διαθερμίας. Τον λάκκο οφείλαμε να ανοίξουμε εμείς τα παιδιά απο νωρίς το πρωί, με ειδικά φτιαγμένα απο ξυλουργό φτιαράκια,  για να τον δεί ο ήλιος και να στεγνώσει καλά η άμμος και μετά έρχονταν κουτσαίνοντας,  έμπαιναν  και στη θάλασσα στα ρηχά, ακολουθούσε αργό άλλαγμα μαγιώ όπου με την αδελφή μου κρατούσαμε την πετσέτα ώς πρόχειρο παραβάν και έπειτα κάθισμα στο λάκκο, η μιά γιαγιά που έπασχε απο το πόδι της καθιστή στο λάκκο , να τη σκεπάζουμε με καφτή άμμο ώς τη μέση  η δε άλλη , ένα καπέλο σαν σημαδούρα στην άμμο ίσα ίσα να μη σκοντάφτει κανείς επάνω της , ξαπλωμένη , σκεπασμένη ώς το λαιμό. Μετά δε το αμμόλουτρο ξέρετε...όχι μπάνιο, να μη φύγει η ζέστη απο το σώμα . Και να ξερνάει η άμμος σιγά σιγά παντού, στα σεντόνια , στα μωσαικά κριτς κριτς και σκούπιζε καλά την άλλη μέρα , μουρμούριζε η μαμά αλλά τις άντεχε!

Καλοκαίρι και να το  βλέπεις να ξημερώνει  μέσα απο τα στόρια τα κατεβασμένα ώς τη μέση  για να έρχεται η δροσιά του πρωινού.

Καλοκαίρι και παρέα , παραμυθένια,  κορίτσια και  αγόρια.Στο διπλανό διαμέρισμα μια  όμορφη κοπέλα λίγο μεγαλύτερη απο μένα που νοίκιασαν για μια χρονιά , μας έμαθε να κάνουμε λουλουδάκια με χάντρες και χάλκινο συρματάκι. Μαγεία πού έβγαζαν αυτά τα λουλουδάκια, είχα τρελλαθεί να αγοράζω χάντρες , να προσπαθώ να περάσω το συρματάκι δυό και τρείς φορές απο την ίδια σειρά και να γίνεται μια τέλεια τουλίπα.
Καλοκαίρι και ποδήλατα, αναγνωρίζαμε τον καθένα απο το ποδήλατό του οταν το βλέπαμε παρκαρισμένο κάπου, εγώ είχα ένα όμορφο Peugot αγωνιστικό σε πετρόλ χρώμα. Το απόγευμα η παρέα μαζευόταν σιγά σιγά καθώς σουρούπωνε , κουβέντα, έπεφταν ιδέες - να πάμε ως εκεί με τα ποδήλατα, -μαμάαα... θα φύγουμε , φωνάζαμε προς το μπαλκόνι για να μη μας ψάχνουν.
Καλοκαίρι και τιραντέ φορέματα, σουράτα, αεράτα με Χ στη πλάτη , τσόκαρα ξύλινα, ήταν το απαραίτητο πατούμενο της εποχής μου και για τα δύο φύλα. Μπορεί να ήταν βαριά, να έκαναν θόρυβο- ίσως και γι αυτό να μας άρεζαν- τα τσόκαρα ειδικά τα φθαρμένα και σε συγκεκριμένο χρώμα ήταν το σήμα κατατεθέν για τον καθένα μας.

Το κολύμπι με τις ώρες ήταν αχορτασιά για μας και τί άγχος, πώς φαίνομαι με το μαγιώ, ήταν η ηλικία που όλα σου φαίνονταν λίγο παραπάνω στο σώμα σου, η κοιλιά λίγο φουσκώνει, οι γλουτοί λίγο εξέχουν, το χειρότερο ήταν η σύγκριση με τη φιλενάδα  με το όντως τέλειο σώμα, νικημένη για πάντα! Αλλά αυτό δεν σήμαινε οτι η κάθε μία δεν είχε το θαυμαστή της απο την παρέα.

Καλοκαίρι και μπουκάλα ! Εχετε παίξει αυτό το παιχνίδι? Αλλά ξέρετε, με τον όμορφο λίγο αθώο τρόπο που έφερνε δυό χείλη κοντά, έκανε τη καρδιά να χτυπά τόσο γρήγορα παρακολουθώντας πού θα σταθεί το στόμιο του μπουκαλιού, τα μάγουλα κόκκινα και ναί το μπουκάλι δείχνει το σωστό αγόρι και ναί με φιλάει, με φιλάει σημαδεύοντάς με για πάντα! Γιατί αυτό το φιλί έχει τη δική του γωνιά στο αρχείο του μυαλού, δεν είναι ίδιο με κανένα ξανά, το τέλος της παιδικής ηλικίας, το φύσημα στο στήθος του πρώτου έρωτα !

Καλοκαίρι και ντισκοτέκ, μία και μοναδική και εκεί τα πρώτα  μικρά ξενύχτια , μπλούζ που σε φέρνουν κοντά στον άλλο, Pink Floyd, Adamo, Cristofle..., πάρτυ... δεν θα ξεχάσω ένα σπίτι  με κήπο και ιτιές κλαίουσες όπου περάσαμε ονειρεμένα σε ένα πάρτυ.

Καλοκαίρι και φωτιές στην άκροθαλασσιά τα βράδυα , μπροστά στα σπίτια μας, να βλέπουν κι οι μαμάδες αν και όταν η νύχτα ήταν αφέγγαρη δεν έβλεπαν τίποτε. Ολη μέρα μαζεύαμε ξερόκλαδα, καλάμια για να αντέξει ώρα η φωτιά.

Καλοκαίρι και αναμνήσεις για πάντα , ένα δώρο μέσα στη καρδιά, εγώ το έχω στη δική μου , εύχομαι όλοι οι άνθρωποι και τα παιδιά του σήμερα να κρατήσουν μέσα τους τόσο καθαρές , γλυκιές αναμνήσεις, συντροφιά για όλα τα χρόνια τους μέχρι να γεράσουν !

Καλό καλοκαίρι !

 

Η Ελλάδα που δουλεύει!!!

Εχω παρατηρήσει ότι και παλιά και τώρα ακόμη περισσότερο,  ότι στη ζωή μας , σε ότι μας συμβαίνει στεκόμαστε πολύ περισσότερο στα κακά, στα δύσκολα και αρκετά λιγότερο στα καλά. Τα δίνουμε και τα καλά σημασία και τα μνημονεύουμε αλλά ξεφουσκώνουν γρήγορα σαν κέικ που φουσκώνει,  φουσκώνει για λίγο και μπράφ!   κατεβαίνει ..., αααα και  πολλές φορές  θυμόμαστε τα καλά όταν μας συμβαίνει κάτι δύσκολο , τα χρησιμοποιούμε λίγο σαν αντίδοτο, αυτόνομο το καλό δεν είμαι σίγουρη πόσo μας ενδυναμώνει. 
Προχθές μια περιπέτεια υγείας με οδήγησε στα επείγοντα του Παπαγεωργίου και θέλω να μιλήσω για τους γιατρούς εκει , την αξιωσύνη τους και την ανθρωπιά που εξέπεμψαν σε μένα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, και τώρα και παλαιότερα που ειχα πάει σαν συνοδός συγγενικών μου προσώπων δεν έχω να θυμηθώ παρά μόνο καλά πρόσωπα, καλή αντιμετώπιση.
Είχε πάρα πολύ κόσμο και ασθενοφόρα ερχόντουσαν συχνά αλλά η υποδοχή ήταν οργανωμένη,πολύ  γρήγορα έφτασα στο κισέ όπου έδωσα τα στοιχεία μου. Λόγω αυχενικού μάλλον η ζάλη με είχε παραπάρει  με όλα τα συνεπακόλουθα μιας κρίσης πανικού . Δεν πέρασαν δεκα λεπτά και ήρθε η σειρά μου για μικρή εξέταση απο νοσηλεύτρια προκειμένου να κατατάξει το περιστατικό . Αυτό το στάδιο το βρίσκω πολύ ανθρώπινο, παρηγορητικό, όσο άσχημα κι αν αισθάνεσαι γιατί σίγουρα όλοι πονάνε , όλοι θέλουν να τους δεί  ο γιατρός το γρηγορότερο ωστόσο αυτό δεν είναι εφικτό, όμως σε έχει δεί κάποιος  νοσηλευτής που είναι σε θέση να καθορίσει με ένα τρόπο την πιεστικότητα των συμπτωμάτων σου.
Η σειρά μου ήρθε μετά 3 ώρες, 3 ώρες που το κεφάλι μου ήταν βαρύ σαν καρπούζι, ήμουν γενικά λίγο ράκος, εντάξει θα ήθελα να με δεί κάποιος πιο γρήγορα αλλά αυτό δεν συμβαίνει πολλές φορές ούτε σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο, έχω τύχει και σε τέτοιο να περιμένω πολύ.
Η νεαρή παθολόγος που με εξέτασε ήταν γρήγορη αλλά όχι βιαστική , με ρώτησε, με άκουσε , σκέφτηκε, μου απάντησε. Ηταν μια καλή γιατρός, μή με ρωτήσετε γιατί, αυτό φαίνεται , είναι όπως ο καλός άνθρωπος, σε κοιτάει στα μάτια, έχει υπομονή σαν να είσαι ο πρώτος ασθενής που βλέπει κι ας είναι ώρες εκεί. Αυτό αισθάνθηκα , ότι όταν ήρθε η σειρά μου,  άξιζε που περίμενα.
Μου συνέστησε κάποιες εξετάσεις και με παρέπεμψε σε ένα νευρολόγο που υπήρχε όπως μου είπε εκείνη την ώρα εκεί, έκρινε ότι ήθελε κι απο εκείνον μία εξέταση.
Σε 10 λεπτά ξαναφώναξαν το όνομά μου και ο νεαρός γιατρός που με έψαξε παρότι τρεχάτος και φουριόζος ήταν κι εκείνος ένας καλός γιατρός. Κάθισε μαζί μου στο διάδρομο περιμένοντας να αδειάσει κάποιο εξεταστήριο , ναι ήταν όλα γεμάτα και άρχισε τις πρώτες ερωτήσεις εκεί για να μη χάνουμε χρόνο όπως είπε , τσαγανό θα το πώ εγώ , κάτι που θα κάναμε κι εμείς στη δουλειά μας προκειμένου να προχωρήσει. Οταν ήρθε η ώρα της εξέτασης είχα και πάλι την ίδια αίσθηση, ότι δεν βιαζόταν κάποιος να με ξεφορτωθεί, ότι έδινε όσο χρόνο χρειαζόταν για μένα.
Θα μπορούσα να σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία που μου συνέβη το Μεγάλο Σάββατο όταν σκύλος δάγκασε την κόρη μου και εμένα λίγο που πήγα να τη σώσω και είχα μια εντελώς αντίθετη περιπέτεια σε δημόσιο ίδρυμα , αλλά αυτή τη μέρα τη σβήνω.
Προχθές λοιπόν ήταν μια μέρα που σε ένα δημόσιο νοσοκομείο αισθάνθηκα σιγουριά, ότι είμαι σε καλά χέρια και αυτό που θέλω να πώ με όσα εξιστόρησα είναι  ότι αυτοί οι άνθρωπιο που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτοί οι Ελληνες ανάμεσά μας πρέπει να το ξέρουν  ότι έχουν την ευγνωμοσύνη μας, την αναγνώρισή μας.
Δεν ξεχνώ ποτέ να το πώ. Οπως θα πώ με εύσχημο τρόπο όταν έχω παράπονο απο μια υπηρεσία, ακόμη πιο έντονα νοιώθω την επιθυμία να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που έχουν να κάνουν με ανθρώπους, διαχειρίζονται το σώμα τους και την ίδια στιγμή και τη ψυχή τους ακόμη και σε μια μικρή περιπέτεια υγείας και να είναι σίγουροι ότι  και αυτοί που δεν τους το λένε, το αισθάνονται το ευχαριστώ και είναι σαν να τους δίνουν χίλιες ευχές απο μέσα τους, να είναι όλοι τους καλά!

Καλή Ανάσταση!

Είναι μεγάλη Πέμπτη και είναι σαν να έκανα ένα μαραθώνιο ώς σήμερα .Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω όλα όσα ήθελα αλλά τελικά είμαι ευχαριστημένη, κατέληξα χωρίς τενοντίδες απλά πιασμένη απο τον αυχένα μέχρι τα πόδια και τα χέρια....όμως τώρα περνάω απο το σαλόνι και ρίχνω λοξές ματιές και είμαι ευχαριστημένη. Το σπίτι μυρίζει Πάσχα, είναι καθαρό, οι κουρτίνες ανεμίζουν μοσχοβολώντας, οι κοτούλες, οι πάπιες στη θέση τους, η πιατέλα με τα γυαλισμενα με λάδι κόκκινα αυγά στη τραπεζαρία, ο κούνελός μου έξω στην αυλή , εντάξει όλα ή σχεδόν όλα στη θέση τους. 

Περνώντας απο τα blog της γειτονιάς όλο και ζηλεύω κάποια κατασκευή , τα στεφάνια τους , τα ιδιαίτερα αυγά τους, τις λαμπάδες τους πολλά, τα έχω όλα στο νού μου γιατί κατα βάθος αυτό μου αρέσει. Αλλωστε αν τελειώσουν όλα όσα θέλω να κάνω τότε τί θα ονειρεύομαι?
Και έτσι φτάνει η μέρα της Λαμπρής, ένα δόξα τω Θεώ έρχεται στα χείλη μου, πόσο ευχαριστημένοι πρέπει να είμαστε με αυτά που έχουμε και αν το καλοσκεφτούμε είναι πολλά πάρα πολλά, αρκεί να δούμε λίγο πέρα απο τη μύτη μας , γιατί πέρα απο τη μύτη μας   στον απέραντο κόσμο υπάρχουν πολλά και δύσκολα, εντάξει υπάρχουν και εύκολα , πιο εύκολα απο αυτά που μας συμβαίνουν, υπάρχουν και πιο πλουσιοπάροχα και άφθονα σε άλλους αλλά ας αναρωτηθούμε, υπάρχει τρόπος να διαλέξουμε? Πώς να γίνει αυτό , να πάρουμε απο τον ένα την ομορφιά του, απο τον  άλλο την οικονομική του άνεση, απο τον άλλο την οικογενειακή του γαλήνη? και ο κατάλογος των άλλων μπορεί να είναι ατέλειωτος, να θέλουμε αυτά που ίσως πιστεύουμε ότι μας λείπουν, μας λείπουν άραγε αληθινά ή λείπουν πράγματα απο μια εικονική τέλεια εικόνα της ζωής ενός ανθρώπου?Ποιά είναι η εικόνα της δικής μας ζωής? Της πραγματικά δικής μας θέλησης και όχι της επίπλαστης? Ο άντρας μου συχνά λέει και γελάω , όταν κάποιες φορές σκάω μέσα και ονειρεύομαι εκδρομή, μα ...μου λέει εκδρομή είμαστε εδώ στο σπίτι μας και έχει πολύ   δίκιο άρα και φέτος θα πάω εκδρομή στο σπίτι μου.


Εύχομαι σε όλους καλή καλή Ανάσταση!

Μάρτιος

Καλώς μας ήρθε ο Μάρτιος!

Ο μήνας της Ανοιξης εύχομαι να έρθει παντού, μέσα μας και έξω μας,  στα υλικά μας και στα πνευματικά μας. Μυρίζει ήδη Πάσχα, η Καθαρά Δευτέρα μας βάζει στο πνεύμα της μεγάλης γιορτής, συνταγές σαρακοστιανές παντού σε περιοδικά, τηλεόραση, μαγειρέψτε λοιπόν ακόμη κι αν δεν νηστεύετε παραλλαγές των οσπρίων και των λαχανικών για αλλαγή.

Οσο για πλεξίματα, ραψίματα, όρεξη να έχετε! Πρέπει να καθαρίσω το σπίτι για Πάσχα , ειδικά την κουζίνα, όοοολα τα ντουλάπια, όοοολα  τα συρτάρια να λάμψει, έξω τις βεράντες , την αυλή μόλις φτιάξει   λίγο ο καιρός , με βλέπω με τενοντίτιδα πάλι. Και  τα θέλω τα χέρια μου, πώς θα πλέξω? Εχω τόσα σχέδια, για καλοκαιρινές τσάντες, για καλάθια με βελονάκι και άλλα πολλά.

Λοιπόν καλή διάθεση, τον καφέ δίπλα μας και  στη αγαπημένη μας γωνία στον καναπέ και καλή δουλειά!

Θέλω να καλωσορίσω τα νέα κορίτσια στη παρέα την Μαρίνα, τη Sofia , τη Αννα, τη tante Kiki, τη Χrysa , τη Linaaaap, τις τρείς φίλες της Περι καλλιτεχνίας ο λόγος!

Φεβρουάριος

Ο μήνας μπήκε με μια παράξενη αίσθηση, όχι κακή κατ’ ανάγκην αλλά ούτε και καλή. Οι αλκυονίδες φώτισαν τον ουρανό μας, τα χρώματα έγιναν λαμπερά γύρω μας και για λίγο μας ξεσήκωσαν σαν νάταν κοντά το καλοκαίρι, ψευδαίσθηση! Αυτός ο μήνας είναι ένας ενδιάμεσος μήνας, σαν να μην περιμένουμε κάτι ιδιαίτερο απο αυτόν, είναι η καρδιά του χειμώνα ακόμη, του χειμώνα που έγινε πια δυσβάσταχτος.  

Πού  είναι η θαλπωρή άλλων χρόνων με τη περισευάμενη ζέστη σ’ όλο το σπίτι? Τότε που ο καυστήρας έκαιγε μέρα νύχτα, τώρα....βάλε και μια  δεύτερη ζακέτα, έτσι λεπτά ντυμένη θα κυκλοφορείς? Σε λίγο θα κινούμαστε στο σπίτι ντυμένοι σαν να είναι να πάμε γαι σκι, αλλά πάλι καλά, Δόξα τω Θεώ λέμε, να μη φτάσουμε σαν τον Δόκτορα Ζιβάγκο, να καίμε τα έπιπλά μας στο τζάκι, ας μην πώ τί άλλο έπαθε  το σπίτι του Δόκτορος στη ταινία, δεν θάθελα το σχόλιο του μήνα να προκαλέσει φόβο!
 
Η εικόνα των ελλήνων να ποδοπατιούνται στην ουρά για λίγα δωρεάν λαχανικά που μοίραζαν αγρότες έξω απο το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης, θλίβει τη ψυχή. Εκλεισα τη τηλεόραση, η εικόνα ήταν ισχυρή, έμεινε στο μυαλό μου ο λυγμός μιας κυρίας και το παράπονό της, αυτά ήταν αληθινά, δεν ήταν ταινία και σαν 
αληθινά με στεναχώρησαν. Πλέξιμο, κέντημα, διάβασμα, μαγείρεμα (όλα έχουν ένα κοινό, γίνονται εντελώς δωρεάν στο σπίτι), έτσι γλυκά θα περάσει ο χειμώνας και δεν είναι καθόλου λίγα αυτά. Οτιδήποτε δημιουργικό κινητοποιεί τον άνθρωπο κι ας μην αποφέρει κέρδος η δημιουργία του, εξάλλου τί απέμεινε να αποφέρει κέρδος σήμερα;

 
Για όσους είναι έτοιμοι, ευδιάθετοι για γλέντια ας μην ξεχνάμε, είναι ο μήνας του Αγίου Βαλεντίνου,  Love is in the air, η αγάπη είναι στον αέρα όλο το χρόνο αλλά στις 14 του μήνα έχει τη τιμητική της εορτή. Γιορτάστε την ή αγνοήστε την, είναι πια καιρός να κάνει ο καθένας ότι του αρέσει, χωρίς πρέπει.
Για τους crafters είναι μια αφορμή να πλέξουν καρδούλες, να δημιουργήσουν με το διάσημο σχήμα της πολλά, μέχρι κέικ σε σχήμα καρδιάς. Η αγάπη ζεσταίνει τη καρδιά, θα ήταν βολικό να μας ζέσταινε και το σώμα, αλλά φευ!Σταματώ εδώ για τη ζέστη-σίγουρα έίμαι μια κρυωνιάρα, αδημονώ να έρθει το καλοκαίρι, μην πω να ήταν συνέχεια καλοκαίρι. 

Και μη ξεχνάμε τις Απόκριες, εκτός απο γλέντια είναι ωραία αφορμή να γελάσουμε με έξυπνα μασκαρέματα, να βγούμε λίγο έξω απ’ το εαυτό μας, να ξεδώσουμε σε σπίτια, σε μαγαζιά. Το αληθινό κέφι, αυτό που με μεράκι βγαίνει απο μέσα σου, είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με τα χρήματα, όχι απόλυτα τουλάχιστον ή για να το πώ αλλιώς, δεν συνεπάγεται ότι όποιος έχει πολλά χρήματα έχει και το κέφι και τους φίλους τους σωστούς δίπλα του για να γλεντήσει. Ο Ωνάσης πήγαινε συχνά στη Μύκονο και κάθονταν με τους απλούς ψαράδες που τα πίνανε στα καφενεία και χόρευε μαζί τους, εκεί αισθανόταν απλός και μοιράζονταν μαζί τους τα μερακλίδικα γλέντια τους.
Πολύ καλό μήνα σας εύχομαι με ευχάριστες ειδήσεις!

Ιανουάριος

Καλή καλή χρονιά σε όλους!

Ο χειμώνας μπήκε για τα καλά. Μέχρι τώρα το κρύο μας χάιδεψε απλώς φιλικά τα μάγουλα, τώρα ήρθε η ώρα να το νοιώσουμε στα κόκκαλά μας και στη τσέπη μας βέβαια.

Οι γιορτές έφυγαν γρήγορα, μαγειρέματα στη μοσχομυριστή κουζίνα, γεμάτο γλυκά το ψυγείο, φιλιά, αγκαλιές, ευχές, απλές ανθρώπινες στιγμές. Ηρθε η ώρα το δένδρο να ξαναμπεί στο κουτί του,- ζητείται αναίσθητος να το μαζέψει χωρίς να μελαγχολήσει- είπε η Χριστίνα  καθώς μάζευε και  η φράση μου έμεινε στο μυαλό  χθές. Καταφέραμε να το ξεστολίσουμε ανεβοκατεβαίνοντας γύρω του με τη σκάλα σαν μέλισσες που τρυγούν τα λουλούδια. Αντε και του χρόνου!

Τα Χριστούγεννα μας κάνουν να νοιώθουμε μικρά παιδιά, σαν κάτι να περιμένουμε όμορφο να μας έρθει. Συχνά απορώ, δεν παρεξηγώ, όταν ακούω να βαριούνται να στολίσουν κυρίως γιατί βαριούνται να μαζέψουν και αφήνουν τις γιορτές να φύγουν χωρίς αυτή τη παραμυθένια ατμόσφαιρα στο σπίτι. Ειναι όμορφα να τριγυρνάς στην αγορά, να κάτσεις να πιείς ένα καφέ κάτω στη πόλη αλλά μόνο αυτό? Ολη μέρα έξω και πού θα πάμε, τι θα αγοράσουμε? Τώρα πια με την κρίση δεν φαίνεται ακόμη πιο κενό απο πρίν?

Η χώρα μας έχει τόσες παραδόσεις που θα χαθούν στα σίγουρα, τίποτε δεν θα μείνει αν εμείς δεν τα σώσουμε , αν δεν φτιάξουμε τα τσουρέκια μας με τη συνταγή της θείας, της φίλης, αν δεν ακούσουμε τα παιδιά να τραγουδούν τα κάλαντα κι έχουμε τόσα ωραία ιδιαίτερα κάθε τόπου κάλαντα που δεν τα ξέρουμε και είναι πραγματικά κρίμα. Βλέπω στη τηλεόραση εκπομπές με παραδοσιακά τραγούδια , βλέπω ανθρώπους να χορεύουν και να το νοιώθουν και λέω πού είναι αυτοί οι έλληνες? Μόνο σε συλλόγους ή στα χωριά ή σαν παράξενο δείγμα πληθυσμού στην τηλεόραση? Η Ελλάδα μοιρασμένη ... Χάνουμε αυτή τη παλιά γλύκα που κατέκλυζε τη ψυχή μας χωρίς τη συμβολή ούτε ενός ευρώ, που έφερνε πιο κοντά τους ανθρώπους, ήθη 'εθιμα που ήθελαν τον άνθρωπο ενεργό , όχι απλώς θεατή.

Μπορεί η πλάτη μου να πόνεσε χθές με το ξεστόλισμα, τα χέρια μου να διαμαρτύρονταν το βράδυ μετά τα τσουρέκια και τα μαγειρέματα αλλά θα το κάνω ξανά  γιατί πάντα θα ψάχνω την χαρά του μικρού παιδιού...