Καλοκαίρι και 15

 Καλοκαίρι και 15 κάπου εκεί , ζέστη, θάλασσα, ποδήλατα..

Στο μικρό εξοχικό δαιμέρισμα μιας απλής πολυκατοικίας μπροστά στη θάλασσα, η μαμά  αφού δεν είχαμε σχολείο  μας έβαζε να κάνουμε διάφορες δουλειές, να πλύνουμε το πρωί το μπαλκόνι, μαθαίναμε να σιδερώνουμε, να πλένουμε ρούχα στο χέρι, τρίβοντας καλά στη παλάμη τα πιο λερωμένα σημεία,μας έστελνε  να πάρουμε ψωμί απο το φούρναρη που κόρναρε δυνατά καθώς έφτανε με το φορτηγάκι του. Αργότερα κατεβαίναμε για λαχανικά στη μικρή καλύβα του μπαρμπα Γρηγόρη τη σκεπασμένη με  καλάμια , που είχε το διπλανό χωράφι και καλλιεργούσε απο όλα, πηγαίναμε με τη μαμά και διάλεγε μέσα απο τα ξύλινα τελάρα,  ντομάτες, πιπεριές για γέμισμα... μουρμουρίζοντας λίγο αν δεν τα έβρισκε της αρεσκείας της.

Καλοκαίρι και βελονάκι με τη γιαγιά , είχαμε και τις δυό γιαγιάδες μαζί , να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο με μας τα παιδιά, δεν ξέρω κι εγώ πόσες δανέζικες πολυθρόνες που γίνονταν κρεβάτι , άνοιγαν το βράδυ και πόσα εκστρατείας, για να μας χωρέσουν.
Καλοκαίρι με τις δυό γιαγιαδες να κάνουν αμμόλουτρα και να συναγωνίζονται ποιά θα αντέξει περισσότερο θαμμένη στην άμμο, να λιώνουν στον ιδρώτα για το καλό της διαθερμίας. Τον λάκκο οφείλαμε να ανοίξουμε εμείς τα παιδιά απο νωρίς το πρωί, με ειδικά φτιαγμένα απο ξυλουργό φτιαράκια,  για να τον δεί ο ήλιος και να στεγνώσει καλά η άμμος και μετά έρχονταν κουτσαίνοντας,  έμπαιναν  και στη θάλασσα στα ρηχά, ακολουθούσε αργό άλλαγμα μαγιώ όπου με την αδελφή μου κρατούσαμε την πετσέτα ώς πρόχειρο παραβάν και έπειτα κάθισμα στο λάκκο, η μιά γιαγιά που έπασχε απο το πόδι της καθιστή στο λάκκο , να τη σκεπάζουμε με καφτή άμμο ώς τη μέση  η δε άλλη , ένα καπέλο σαν σημαδούρα στην άμμο ίσα ίσα να μη σκοντάφτει κανείς επάνω της , ξαπλωμένη , σκεπασμένη ώς το λαιμό. Μετά δε το αμμόλουτρο ξέρετε...όχι μπάνιο, να μη φύγει η ζέστη απο το σώμα . Και να ξερνάει η άμμος σιγά σιγά παντού, στα σεντόνια , στα μωσαικά κριτς κριτς και σκούπιζε καλά την άλλη μέρα , μουρμούριζε η μαμά αλλά τις άντεχε!

Καλοκαίρι και να το  βλέπεις να ξημερώνει  μέσα απο τα στόρια τα κατεβασμένα ώς τη μέση  για να έρχεται η δροσιά του πρωινού.

Καλοκαίρι και παρέα , παραμυθένια,  κορίτσια και  αγόρια.Στο διπλανό διαμέρισμα μια  όμορφη κοπέλα λίγο μεγαλύτερη απο μένα που νοίκιασαν για μια χρονιά , μας έμαθε να κάνουμε λουλουδάκια με χάντρες και χάλκινο συρματάκι. Μαγεία πού έβγαζαν αυτά τα λουλουδάκια, είχα τρελλαθεί να αγοράζω χάντρες , να προσπαθώ να περάσω το συρματάκι δυό και τρείς φορές απο την ίδια σειρά και να γίνεται μια τέλεια τουλίπα.
Καλοκαίρι και ποδήλατα, αναγνωρίζαμε τον καθένα απο το ποδήλατό του οταν το βλέπαμε παρκαρισμένο κάπου, εγώ είχα ένα όμορφο Peugot αγωνιστικό σε πετρόλ χρώμα. Το απόγευμα η παρέα μαζευόταν σιγά σιγά καθώς σουρούπωνε , κουβέντα, έπεφταν ιδέες - να πάμε ως εκεί με τα ποδήλατα, -μαμάαα... θα φύγουμε , φωνάζαμε προς το μπαλκόνι για να μη μας ψάχνουν.
Καλοκαίρι και τιραντέ φορέματα, σουράτα, αεράτα με Χ στη πλάτη , τσόκαρα ξύλινα, ήταν το απαραίτητο πατούμενο της εποχής μου και για τα δύο φύλα. Μπορεί να ήταν βαριά, να έκαναν θόρυβο- ίσως και γι αυτό να μας άρεζαν- τα τσόκαρα ειδικά τα φθαρμένα και σε συγκεκριμένο χρώμα ήταν το σήμα κατατεθέν για τον καθένα μας.

Το κολύμπι με τις ώρες ήταν αχορτασιά για μας και τί άγχος, πώς φαίνομαι με το μαγιώ, ήταν η ηλικία που όλα σου φαίνονταν λίγο παραπάνω στο σώμα σου, η κοιλιά λίγο φουσκώνει, οι γλουτοί λίγο εξέχουν, το χειρότερο ήταν η σύγκριση με τη φιλενάδα  με το όντως τέλειο σώμα, νικημένη για πάντα! Αλλά αυτό δεν σήμαινε οτι η κάθε μία δεν είχε το θαυμαστή της απο την παρέα.

Καλοκαίρι και μπουκάλα ! Εχετε παίξει αυτό το παιχνίδι? Αλλά ξέρετε, με τον όμορφο λίγο αθώο τρόπο που έφερνε δυό χείλη κοντά, έκανε τη καρδιά να χτυπά τόσο γρήγορα παρακολουθώντας πού θα σταθεί το στόμιο του μπουκαλιού, τα μάγουλα κόκκινα και ναί το μπουκάλι δείχνει το σωστό αγόρι και ναί με φιλάει, με φιλάει σημαδεύοντάς με για πάντα! Γιατί αυτό το φιλί έχει τη δική του γωνιά στο αρχείο του μυαλού, δεν είναι ίδιο με κανένα ξανά, το τέλος της παιδικής ηλικίας, το φύσημα στο στήθος του πρώτου έρωτα !

Καλοκαίρι και ντισκοτέκ, μία και μοναδική και εκεί τα πρώτα  μικρά ξενύχτια , μπλούζ που σε φέρνουν κοντά στον άλλο, Pink Floyd, Adamo, Cristofle..., πάρτυ... δεν θα ξεχάσω ένα σπίτι  με κήπο και ιτιές κλαίουσες όπου περάσαμε ονειρεμένα σε ένα πάρτυ.

Καλοκαίρι και φωτιές στην άκροθαλασσιά τα βράδυα , μπροστά στα σπίτια μας, να βλέπουν κι οι μαμάδες αν και όταν η νύχτα ήταν αφέγγαρη δεν έβλεπαν τίποτε. Ολη μέρα μαζεύαμε ξερόκλαδα, καλάμια για να αντέξει ώρα η φωτιά.

Καλοκαίρι και αναμνήσεις για πάντα , ένα δώρο μέσα στη καρδιά, εγώ το έχω στη δική μου , εύχομαι όλοι οι άνθρωποι και τα παιδιά του σήμερα να κρατήσουν μέσα τους τόσο καθαρές , γλυκιές αναμνήσεις, συντροφιά για όλα τα χρόνια τους μέχρι να γεράσουν !

Καλό καλοκαίρι !