Εχω παρατηρήσει ότι και παλιά και τώρα ακόμη περισσότερο, ότι στη ζωή μας , σε ότι μας συμβαίνει στεκόμαστε πολύ περισσότερο στα κακά, στα δύσκολα και αρκετά λιγότερο στα καλά. Τα δίνουμε και τα καλά σημασία και τα μνημονεύουμε αλλά ξεφουσκώνουν γρήγορα σαν κέικ που φουσκώνει, φουσκώνει για λίγο και μπράφ! κατεβαίνει ..., αααα και πολλές φορές θυμόμαστε τα καλά όταν μας συμβαίνει κάτι δύσκολο , τα χρησιμοποιούμε λίγο σαν αντίδοτο, αυτόνομο το καλό δεν είμαι σίγουρη πόσo μας ενδυναμώνει.
Προχθές μια περιπέτεια υγείας με οδήγησε στα επείγοντα του Παπαγεωργίου και θέλω να μιλήσω για τους γιατρούς εκει , την αξιωσύνη τους και την ανθρωπιά που εξέπεμψαν σε μένα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, και τώρα και παλαιότερα που ειχα πάει σαν συνοδός συγγενικών μου προσώπων δεν έχω να θυμηθώ παρά μόνο καλά πρόσωπα, καλή αντιμετώπιση.
Είχε πάρα πολύ κόσμο και ασθενοφόρα ερχόντουσαν συχνά αλλά η υποδοχή ήταν οργανωμένη,πολύ γρήγορα έφτασα στο κισέ όπου έδωσα τα στοιχεία μου. Λόγω αυχενικού μάλλον η ζάλη με είχε παραπάρει με όλα τα συνεπακόλουθα μιας κρίσης πανικού . Δεν πέρασαν δεκα λεπτά και ήρθε η σειρά μου για μικρή εξέταση απο νοσηλεύτρια προκειμένου να κατατάξει το περιστατικό . Αυτό το στάδιο το βρίσκω πολύ ανθρώπινο, παρηγορητικό, όσο άσχημα κι αν αισθάνεσαι γιατί σίγουρα όλοι πονάνε , όλοι θέλουν να τους δεί ο γιατρός το γρηγορότερο ωστόσο αυτό δεν είναι εφικτό, όμως σε έχει δεί κάποιος νοσηλευτής που είναι σε θέση να καθορίσει με ένα τρόπο την πιεστικότητα των συμπτωμάτων σου.
Η σειρά μου ήρθε μετά 3 ώρες, 3 ώρες που το κεφάλι μου ήταν βαρύ σαν καρπούζι, ήμουν γενικά λίγο ράκος, εντάξει θα ήθελα να με δεί κάποιος πιο γρήγορα αλλά αυτό δεν συμβαίνει πολλές φορές ούτε σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο, έχω τύχει και σε τέτοιο να περιμένω πολύ.
Η νεαρή παθολόγος που με εξέτασε ήταν γρήγορη αλλά όχι βιαστική , με ρώτησε, με άκουσε , σκέφτηκε, μου απάντησε. Ηταν μια καλή γιατρός, μή με ρωτήσετε γιατί, αυτό φαίνεται , είναι όπως ο καλός άνθρωπος, σε κοιτάει στα μάτια, έχει υπομονή σαν να είσαι ο πρώτος ασθενής που βλέπει κι ας είναι ώρες εκεί. Αυτό αισθάνθηκα , ότι όταν ήρθε η σειρά μου, άξιζε που περίμενα.
Μου συνέστησε κάποιες εξετάσεις και με παρέπεμψε σε ένα νευρολόγο που υπήρχε όπως μου είπε εκείνη την ώρα εκεί, έκρινε ότι ήθελε κι απο εκείνον μία εξέταση.
Σε 10 λεπτά ξαναφώναξαν το όνομά μου και ο νεαρός γιατρός που με έψαξε παρότι τρεχάτος και φουριόζος ήταν κι εκείνος ένας καλός γιατρός. Κάθισε μαζί μου στο διάδρομο περιμένοντας να αδειάσει κάποιο εξεταστήριο , ναι ήταν όλα γεμάτα και άρχισε τις πρώτες ερωτήσεις εκεί για να μη χάνουμε χρόνο όπως είπε , τσαγανό θα το πώ εγώ , κάτι που θα κάναμε κι εμείς στη δουλειά μας προκειμένου να προχωρήσει. Οταν ήρθε η ώρα της εξέτασης είχα και πάλι την ίδια αίσθηση, ότι δεν βιαζόταν κάποιος να με ξεφορτωθεί, ότι έδινε όσο χρόνο χρειαζόταν για μένα.
Θα μπορούσα να σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία που μου συνέβη το Μεγάλο Σάββατο όταν σκύλος δάγκασε την κόρη μου και εμένα λίγο που πήγα να τη σώσω και είχα μια εντελώς αντίθετη περιπέτεια σε δημόσιο ίδρυμα , αλλά αυτή τη μέρα τη σβήνω.
Προχθές λοιπόν ήταν μια μέρα που σε ένα δημόσιο νοσοκομείο αισθάνθηκα σιγουριά, ότι είμαι σε καλά χέρια και αυτό που θέλω να πώ με όσα εξιστόρησα είναι ότι αυτοί οι άνθρωπιο που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτοί οι Ελληνες ανάμεσά μας πρέπει να το ξέρουν ότι έχουν την ευγνωμοσύνη μας, την αναγνώρισή μας.
Δεν ξεχνώ ποτέ να το πώ. Οπως θα πώ με εύσχημο τρόπο όταν έχω παράπονο απο μια υπηρεσία, ακόμη πιο έντονα νοιώθω την επιθυμία να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που έχουν να κάνουν με ανθρώπους, διαχειρίζονται το σώμα τους και την ίδια στιγμή και τη ψυχή τους ακόμη και σε μια μικρή περιπέτεια υγείας και να είναι σίγουροι ότι και αυτοί που δεν τους το λένε, το αισθάνονται το ευχαριστώ και είναι σαν να τους δίνουν χίλιες ευχές απο μέσα τους, να είναι όλοι τους καλά!
Προχθές μια περιπέτεια υγείας με οδήγησε στα επείγοντα του Παπαγεωργίου και θέλω να μιλήσω για τους γιατρούς εκει , την αξιωσύνη τους και την ανθρωπιά που εξέπεμψαν σε μένα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, και τώρα και παλαιότερα που ειχα πάει σαν συνοδός συγγενικών μου προσώπων δεν έχω να θυμηθώ παρά μόνο καλά πρόσωπα, καλή αντιμετώπιση.
Είχε πάρα πολύ κόσμο και ασθενοφόρα ερχόντουσαν συχνά αλλά η υποδοχή ήταν οργανωμένη,πολύ γρήγορα έφτασα στο κισέ όπου έδωσα τα στοιχεία μου. Λόγω αυχενικού μάλλον η ζάλη με είχε παραπάρει με όλα τα συνεπακόλουθα μιας κρίσης πανικού . Δεν πέρασαν δεκα λεπτά και ήρθε η σειρά μου για μικρή εξέταση απο νοσηλεύτρια προκειμένου να κατατάξει το περιστατικό . Αυτό το στάδιο το βρίσκω πολύ ανθρώπινο, παρηγορητικό, όσο άσχημα κι αν αισθάνεσαι γιατί σίγουρα όλοι πονάνε , όλοι θέλουν να τους δεί ο γιατρός το γρηγορότερο ωστόσο αυτό δεν είναι εφικτό, όμως σε έχει δεί κάποιος νοσηλευτής που είναι σε θέση να καθορίσει με ένα τρόπο την πιεστικότητα των συμπτωμάτων σου.
Η σειρά μου ήρθε μετά 3 ώρες, 3 ώρες που το κεφάλι μου ήταν βαρύ σαν καρπούζι, ήμουν γενικά λίγο ράκος, εντάξει θα ήθελα να με δεί κάποιος πιο γρήγορα αλλά αυτό δεν συμβαίνει πολλές φορές ούτε σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο, έχω τύχει και σε τέτοιο να περιμένω πολύ.
Η νεαρή παθολόγος που με εξέτασε ήταν γρήγορη αλλά όχι βιαστική , με ρώτησε, με άκουσε , σκέφτηκε, μου απάντησε. Ηταν μια καλή γιατρός, μή με ρωτήσετε γιατί, αυτό φαίνεται , είναι όπως ο καλός άνθρωπος, σε κοιτάει στα μάτια, έχει υπομονή σαν να είσαι ο πρώτος ασθενής που βλέπει κι ας είναι ώρες εκεί. Αυτό αισθάνθηκα , ότι όταν ήρθε η σειρά μου, άξιζε που περίμενα.
Μου συνέστησε κάποιες εξετάσεις και με παρέπεμψε σε ένα νευρολόγο που υπήρχε όπως μου είπε εκείνη την ώρα εκεί, έκρινε ότι ήθελε κι απο εκείνον μία εξέταση.
Σε 10 λεπτά ξαναφώναξαν το όνομά μου και ο νεαρός γιατρός που με έψαξε παρότι τρεχάτος και φουριόζος ήταν κι εκείνος ένας καλός γιατρός. Κάθισε μαζί μου στο διάδρομο περιμένοντας να αδειάσει κάποιο εξεταστήριο , ναι ήταν όλα γεμάτα και άρχισε τις πρώτες ερωτήσεις εκεί για να μη χάνουμε χρόνο όπως είπε , τσαγανό θα το πώ εγώ , κάτι που θα κάναμε κι εμείς στη δουλειά μας προκειμένου να προχωρήσει. Οταν ήρθε η ώρα της εξέτασης είχα και πάλι την ίδια αίσθηση, ότι δεν βιαζόταν κάποιος να με ξεφορτωθεί, ότι έδινε όσο χρόνο χρειαζόταν για μένα.
Θα μπορούσα να σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία που μου συνέβη το Μεγάλο Σάββατο όταν σκύλος δάγκασε την κόρη μου και εμένα λίγο που πήγα να τη σώσω και είχα μια εντελώς αντίθετη περιπέτεια σε δημόσιο ίδρυμα , αλλά αυτή τη μέρα τη σβήνω.
Προχθές λοιπόν ήταν μια μέρα που σε ένα δημόσιο νοσοκομείο αισθάνθηκα σιγουριά, ότι είμαι σε καλά χέρια και αυτό που θέλω να πώ με όσα εξιστόρησα είναι ότι αυτοί οι άνθρωπιο που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτοί οι Ελληνες ανάμεσά μας πρέπει να το ξέρουν ότι έχουν την ευγνωμοσύνη μας, την αναγνώρισή μας.
Δεν ξεχνώ ποτέ να το πώ. Οπως θα πώ με εύσχημο τρόπο όταν έχω παράπονο απο μια υπηρεσία, ακόμη πιο έντονα νοιώθω την επιθυμία να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που έχουν να κάνουν με ανθρώπους, διαχειρίζονται το σώμα τους και την ίδια στιγμή και τη ψυχή τους ακόμη και σε μια μικρή περιπέτεια υγείας και να είναι σίγουροι ότι και αυτοί που δεν τους το λένε, το αισθάνονται το ευχαριστώ και είναι σαν να τους δίνουν χίλιες ευχές απο μέσα τους, να είναι όλοι τους καλά!
.JPG)
.JPG)
