Ανοιξιάτικα ραψίματα!

Όταν μπαίνει η Άνοιξη και το σπίτι ξεσηκώνεται για καθάρισμα, σήκωμα των χειμωνιάτικων 


ρούχων, πλύσιμο κουβερτών, μου έρχονται στο μυαλό τα παλιά χρόνια .Η εικόνα του σπιτιού άνω κάτω και μετά να μοσχομυρίζουν οι πλυμένες κουρτίνες , τα καλύμματα , όλο αυτό μου δημιουργεί, ένα όμορφο συναίσθημα.
 Η ραπτομηχανή υπήρχε τότε στα πιο πολλά σπίτια , τουλάχιστον στη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, την Πολίχνη, όπου μεγάλωσα. Η παλιά εκείνη ραπτομηχανή,  ήταν πιο πολύ έπιπλο διακοσμητικό γιατί δεν έραβαν πια πολύ. Απλά μερικές νοικοκυρές την κρατούσαν σαν ενθύμιο και άλλες τις ξεφορτώθηκαν , έτσι γέμισαν τα παλιατζίδικα και εμείς χρόνια μετά μπορεί να δίνουμε υπέρογκα ποσά για να πάρουμε ένα τέτοιο κειμήλιο των παλιών καιρών.

Γιατί να αγοράζουμε κειμήλια άραγε? Γιατί νοσταλγούμε τη ζωή που ζούσαν αγαπημένα μας πρόσωπα και τη δική μας ζωή , σαν παιδιά. Ότι σπίτια κι αν είχαμε μικρά , λιτά σε σχέση με τα σημερινά , χωρίς πολλές ανέσεις , στη ψυχή μας είναι πλούσια. Εγώ μεγάλωσα σε ένα κανονικό διώροφο με αυλή,  κάτω η θεία μου η αγαπημένη , αδελφή της μαμάς μου και πάνω εμείς. Και το σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου , ένα όμορφο διώροφο ήταν, που ακόμη υπάρχει και όλο λέω θα πάω να το φωτογραφίσω , για να μη σβηστεί απο τη μνήμη μου.....Εκεί πήγαινα συχνά γιατι τους αγαπούσα τους παππούδες και έμενα και βράδυα όταν ήθελα  ησυχία για να διαβάσω. Καθόλου δεν με πείραζε που δεν είχε ανέσεις, για να λουστώ έβραζα μια κατσαρόλα νερό και ανακάτευα με κρύο σε μιά μεγάλη λεκάνη και με ένα τάσι χάλκινο που είχε αγοράσει η μαμά μου απο τη Τουρκία το κατάφερνα μια χαρά.

Πόσα μπορούμε να βγάλουμε απο τη ζωή μας χωρίς να νοιώσουμε  στέρηση και πόσο ανεξάρτητους θα μας έκανε αυτό κι εμείς δεν το ξέρουμε! 

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό επειδή έραψα καλύμματα για τις ξύλινες καρέκλες της βεράντας μου και αυτό ήταν κάτι που ήθελα να κάνω απο πέρυσι. Και όταν κάνω τέτοιες δουλειές , έρχονται και εικόνες απο  τα παιδικά μου χρόνια και γενικά αυτό το νοικοκύρεμα που κάνει τη πλάτη να πονάει , τον αυχένα να μαγκώνει και τη μαμά μου να λέει - τί θές και παιδεύεσαι βρε Μαίρη?- εμένα με ψυχοθεραπεύει! Δεν έχει σημασία αν μπορώ να βρώ έτοιμα φτηνά καλύμμματα, που δεν θα τα βρώ βέβαια ακριβώς στις διαστάσεις που τα θέλω , σημασία έχει να το κάνω μόνη μου, απο την αρχή , απο τα σφουγγάρια...

Ήξερα ένα εργοστάσιο στον κάμπο του Παλαιοκάστρου που έχει σφουγγάρια, βάτες, γεμίσματα για μαξιλάρες και μαξιλαράκια και με το πατρόν μου λοιπόν πήγα και μου έκοψαν ότι ήθελα . Αυτό ήταν το πιο βασικό βήμα και το χρειαζόμουν γιατί τα παλιά μου είχαν χαλάσει, το σφουγγάρι τριβόταν και έβγαζε σκόνη παντού.
Τώρα μπορούσα να αρχίσω το πιο ευχάριστο βήμα, το ψάξιμο του υφάσματος.

Δέν πήγα μακριά, ώς τα ντουλάπια μου όπου έχω παλιές κουρτίνες και σεντόνια και αυτά αξιοποίησα και πολύ χάρηκα που το σκέφτηκα έτσι γιατι αυτές οι κουρτίνες μου ήταν απο γερό καλό βαμβακερό ύφασμα που ελπίζω να αντέξει παραπάνω απο 2 χρόνια , όσό άντεξε το παλιό που ξέβαψε εντελώς.

Και ήρθε η ώρα να κόψω τα μαξιλάρια μου . Και η μέρα ήταν όμορφη , ζεστή και ηλιόλουστη και στη βεράντα πήρα ένα ένα τα σφουγγάρια και τους έφτιαξα ένα πρώτο κάλυμμα απο γυαλιστερό ύφασμα να έχουν σαν εσωτερική φόδρα και να μπαίνει εύκολα το κάλυμμα γιατί δεν γίνεται να μπαίνει κατευθείαν στο σφουγγάρι το κάλυμμα,όποτε θέλεις να τα πλύνεις μαγκώνουν στο βάλε βγάλε.

Εδώ τελειώνει για λίγο  η περιπέτεια της ραπτομηχανής ....μέχρι το επόμενο ράψιμο!