Διαγωνισμός γκρίνιας- τα κείμενα ! !

Και ναί ήρθε η μέρα να μιλήσουμε ......σας παραθέτω τις γκρινιαροιστορίες με τη σειρά που τις πήρα και εσείς απολαύστε.....και μετά ψηφίστε μία εξ αυτών, αυτή που σας άρεσε πιο πολυ, αυτή με την οποία περάσατε καλά, έτσι για το χαβαλέ μας χωρίς ανταγωνισμούς....Εγώ ευχαριστώ πάρα....... πολύ όλες τις όμορφες, άξιες, γλυκές ...(.να πώ κι άλλα ?)  γκρινιάρες  που έστειλαν αυτά τα καθημερινά, ανθρώπινα κείμενα και έχω να πώ ότι γέλασα πολυ διαβάζοντάς τα ! Σε όλες θα στείλω ένα μικρό δωράκι γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμμιά ......φιλιά πολλά , καλή διασκέδαση !!!

Εχουμε 9 ιστορίες !

Ιστορία πρώτη

 

Της γκρίνιας  το κάγκελο..... !!!
Μπαίνω αμέσως στο ψητό......τρώει το έτερον ήμισυ κι αφού θέλω να πάρω μέρος στη γκρινιαροανάρτηση ρωτάω:  ΄΄  Μωράκι πότε και με τί γκρινιάζω? ''   ( δεν μπήκα καν στον κόπο να ρωτήσω αν γκρινιάζω γιατι η απάντηση ήταν αναμενόμενη.......ΝΑΙ!! ) και προς μεγάλη μου έκπληξη η απάντηση είναι   '' Με τα πάντα ! '' γλουπ ( μου πετάχτηκαν τα μάτια έξω ! ) Και ακολουθεί ο εξής μονόλογος........απο εμένα φυσικά !  ''  ΕΓΩ ?????? ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ???  '''  Δεν πάς καλά άνθρωπέ μου  ! (  το μωράκι αντικαταστάθηκε ........) επειδή μπαίνεις με τις μουντζούρες και πιάνεις τους τοίχους να βγάλεις τα παπούτσια σου λές και έχεις αστάθεια και μου αφήνεις τις παλαμάρες σου στους τοίχους είναι τα πάντα ???

Ε άντε και όταν ζητάω να μην κάνεις μπάνιο και γίνεται λές και έσπασαν τα υδραυλικά στο σπίτι, είναι τα πάντα ??? Και όταν ζητάω να μαζέψεις τα πιάτα και αντι στο νεροχύτη πας και τα βάζεις στο ψυγείο, είναι τα πάντα ??? Και όταν βγάζεις τα αθλητικά παπούτσια και αντι να τα αφήσεις έξω τα αφήνεις κάτω απο το κρεβάτι ??? Και όταν  λέω πάρε το παιδί απο το καράτε και πάς και το περιμένεις στα αγγλικά, εγω φταίω??? Με προκαλείς ασύστολα !!!Εσύ εισαι η αιιτία που υποφέρεις !

Ετερον ήμισυ  ''  Ρε τρελλοκομείο μου ξέχασες........Οταν το παιδί δεν διαβάζει, όταν σε κερδίζω στο playstation, όταν θέλω να δώ θρίλερ, όταν περιμένεις κόσμο και θές να είναι όλα στη πένα, όταν ξαπλώνουμε και θές μασαζ και είμαι πτώμα, όταν θες να μου πατήσεις τα σπυράκια και δεν θέλω, όταν κάποια με κοιτάει και δεν την έχω δεί καν !!!! Οταν πλένω τα πιάτα και τρέχουν λίγα νεράκια στο πάτωμα, όταν μουρμουράς που δεν σε φίλησα και μόλις πάω να σε φιλήσω στραβώνεις γιατί έπρεπε να το είχα κάνει 10 δευτερόλεπτα πριν........Οταν...... να συνεχίσω  ??? ''

Εγώ ''   Οχι με κάλυψες και να ξέρεις ότι είσαι μεγάλος γκρινιάρης αγόρι μου ! Δεν υπάρχεις !!! '''

 

Ιστορία δεύτερη

Γκρίνια και των πατέρων ! 

 Λοιπόν απο τον καιρό που άρχισα το μπλογκάρισμα διάβαζα μ ενδιαφέρον τα προφίλ,ώσπου άρχισαν  να μου τη δίνουν στα νεύρα.

Δεν μπορεί να πάρει ο διάολος ναχουν παντρευτεί όλες τους  Μίστερ Τέλειους και νάχουν τα ιδανικά παιδοβόλια και την υπέροχη ανέφελη ζωή. Απο εκεί και μετά έσπασε ο θεός το καλούπι κι άφησε το σκάρτο εμπόρευμα για τους υπόλοιπους;

Ετσι για σπάσιμο θάθελα να γράψω εχω παντρευτεί έναν άχρηστο,ακαμάτη  που δουλεύω σα το σκυλί ολημερίς  ν' αναπληρώνω την ανεπάρκειά του και δυο κωλόπαιδα, που μ έχουν πρήξει τα συκώτια.

Αλλά είμαι μια Κιουρία και δε το κάνω, οχι οτι είναι  έτσι τα πράγματα δηλ, αλλά κι αυτήν την Αγία οικογένεια δε την αντέχω να υποψιάζομαι οτι υπάρχει.

Τόσο ιδανικά ρε παιδί μου;

Ισως εγω είμαι παράξενη; – που δεν αντιλέγω οτι έχω κι εγω τα κουσούρια μου-,  ίσως είναι στα πρώτα μέλια; ποιός ξέρει.

Εγω απο την αρχή που θ ανοίξει ο Θεός την αυλαία της ημέρας τα νεύρα παίζουν  Βιόλα.

Και να πεις οτι έχει ξημερώσει κιόλας; μπαααα πήχτρα σκοτάδι,καθότι το καθήκον τον καλεί αξημέρωτα, έτσι για να ξυπνάει κι εμένα λες και πάμε παρέα!

Τα φώτα, ούτε νάμαστε στην Πόλη του Φωτός παραμονή Πρωτοχρονιάς, μέτοχοι της ΔΕΗ δε είμαστε αλλά δε θα της κακοπέφταμε, και φυσικά όλη αυτή η φωταψία απ όπου περάσει, παραμένει ανοικτή και μετά την αναχώρηση.

Απο εκεί αρχίζουν τα πρώτα μπινελίκια της ημέρας κι άντε μετά να σου πάει καλά,οταν σηκώνεσαι να τα σβήσεις και να ξαναπαλουκωθείς,κι ο ύπνος σου κάνει τσαλικάμια!

Ασε το ντύσιμο... Μπαμ μπουμ οι ντουλάπες έστω κι αν είναι να βγάλει ένα ζευγάρι κάλτσες, λες κι οι κάλτσες  με το σμπαροκόπι των συρταριών πετάγονται και φωνάζουν “εμένα πάρε, εμένα πάρε”

Σιγά ρε κύριος, άνθρωπος κοιμάται δίπλα, τι σου χρωστάει να τον φταρώνεις αχάραγο; Μπααα τέτοιες λεπτότητες είναι ανύπαρκτες

Η υπόλοιπη μέρα λόγω απουσίας κυλάει σε νορμάλ επίπεδα,όσο μπορεί  νάναι έτσι κακοξυπνημένη, μέχρι που επιστρέφει ο πασάς!

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ασυγκράτητος,πού να σκεφτεί να σκουπίσει πόδια. Για ομορφιά θαρρείς τόχουμε το πατάκι στην είσοδο ή αυτός περπατάει  μόνο στις μοκέτες του Ιντερκοντινένταλ! Κι αρχίζουν να μπαίνουν  στο σπίτι ό,τι είχε αφήσει πίσω του ο Κοντορεβυθούλης να ξαναβρεί τον δρομο του γυρισμού... αρχίζει πάλι το παίξιμο των νεύρων.

Κι αρχίζει να ξεφορτώνεται, τσάντες, ρούχα, κάλτσες ,παπούτσια...όπου γη και Πατρίς!

Στάσου ρε Κύριος,τι νόμισες οτι είσαι στο μπάσκετ και βαράς τρίποντα  κι εγω πρέπει να χειροκροτώ κάθε που πετυχαίνεις στόχο; Ελεος! Χιροσίμα μέσα σε 5 λεπτά, να δώσω κι ένα  λάσκο να μην πω απο το πρώτο λεπτό.

Απο πίσω το δουλικό να συμμαζεύει. Μη με νομίσετε για καμιά μανιακή της καθαριότητας,αλλά οταν τόχω συμμαζέψει θέλω να χω την πολυτέλεια να δω λίγο το ρημάδι τακτοποιημένο,όχι αμέσως  καταστροφή...μισή μέρα έστω.

Επλυνες τα χέρια; η επόμενη παρατήρηση

Μα δεν έπιασα τίποτα, απαντά με την απορία στα μάτια πως κι  έκανα τέτοια ανίερη σκέψη

Οχι μόνο ένα κόσμο χαρτιά, χέρια έσφιξες,λεφτά έπιασες, μην θυμηθώ και τίποτ άλλο όσες φορές κατούρησες! Τι με νοιάζει εσύ θα φας με τα ίδια χέρια,κατάπιε ό,τι μικρόβιο γουστάρεις.

Ξαναπάει , τους κάνει ένα συμπληρωματικό φτυσιμο,γιατί πλύσιμο δε το λες με τίποτα, έτσι για νάχει να λέει πως μου κανε τη χάρη, να τούχω κι υποχρέωση

Τλπ πάντων ρημαδοτρώμε αμίλητοι  μεν (αν δεν αρχίσει να μου εξιστορεί τα της δουλειάς,που εγω δε θέλω ν ακούω με τίποτα, τ άλλα  θέματα μας τέλεψαν προ πολλού) αλλά με μουσική υπόκρουση στόματος.

Τι κι αν ξεροβήχω, τι κι αν του υπενθυμίζω οτι μπορεί   να τον καλέσουν σ'  επίσημο γεύμα που θάχει μουσική δωματίου απο μόνο του,χαμπάάάρι! Μέχρι κι ο καφές πρέπει να ρουφιέται με εκωφαντικό θόρυβο για να απολαμβάνεται,φιλοσοφημένο άτομο!

Και πέφτουμε λίγο να ξεκουραστούμε απο τον κάματο ο καθένας τον δικό του.

Κι αρχίζει η μάχη του σεντονιού της κουβέρτας,ανάλογα την εποχή.

Πως καταφέρνει κι όλα πηγαίνουν προς το μέρος του και δε τάχει τραβήξει εκείνος αλλά τάχω σπρώξει εγω,γιατί μαζοχίζομαι και ενώ κρυώνω τα πετάω αποπάνω μου;  Γυρίζει σαν το αρνί στη σούβλα μέχρι που τυλίγεται ανάμεσά τους κι είναι σα σπληνάντερο  έτοιμο για ψήσιμο.

Μετά τις απέλπιδες προσπάθειες τράβα σεντόνι και χαλάρωσε, σηκώνομαι.

Αυτός αν τον αφήσεις να κοιμηθεί μπορεί να ξυπνήσει και στις 10 το βράδυ και μετά να καθήσει  στην πολυθρόνα και ν αρχίσει έεενα χασμουρητό,ασταμάτητο,λες και έχει να κοιμηθεί χρόνια.

Εκεί αρχίζω το ξεμάτιασμα, τάχα μου δήθεν μου,να καταλάβει οτι είναι ενοχλητικό,κάντο τουλάχιστον χωρίς βρυχηθμούς λιονταριού.

“Δεν σε καμαρώνω και μ αυτήν κόμμωση σα τον Γκιωνάκη στα “κίτρινα γάντια” σιγά μη σε μάτιαζα εγω! Πήγαινε πλύνε χριστιανέ μου τη μούρη σου και χτενίσου να ξαγρυπνήσεις!”

Για δουλειές μη μιλήσουμε, δεν υπολογίζεται ως ο άντρας του σπιτιού και δε φταέι η  ώρα  αφυπνησης. Με ό,τι καταπιαστεί του απαγορεύεις ρητώς και κατηγορηματικώς να το ξαναεπιχειρήσει. Τόσο άτσαλος!

Μόνο το να ψωνίζει και να κουβαλάει ό,τι έχει δώρο στο Σ/Μ,το κάνει μ επιτυχία ζηλευτή.

Η χαρά του σουπερμακετά - και δική μου εννοείται-,ψωνίζει στα τυφλά,ούτε τις ημερομηνίες λήξης δεν κοιτάει,πριν ψηφιστεί ο Νόμος,φαντάσου τώρα τι ληγμένο έχουμε να φάμε!

Κατά τ άλλα αντίθετα με τη δική μου υπομονή που ολοένα εξαντλείται με την καθημερινή επανάληψη,εκείνος διαθέτει Ιώβεια, κάτι σαν αυτό που λέμε σπάει καρύδια; ΑΥΤΟ!

Ας σταματήσουμε όμως εδώ ούτως ή άλλως νύχτωσε και ουδεν ενδιαφέρον παρουσιάζεται, άλλωστε είπαμε ...πολύ κούραση, πού μυαλό γι άλλα!

Κατά τ άλλα είναι ένας υπέροχος σύζυγος και πατέρας  που μας αφήνει στην ησυχία μας, ιδανικά να κυριαρχείς στο σπίτι και να μην αισθάνεσαι τ ασθενές φύλο.

Ιστορία τρίτη

Γκρινιαροκατάσταση !

Kαι τώρα εγω πρέπει να κάτσω να γράψω για τη γκρίνια ε;
Χμμ… λες και είναι εύκολο…..
Μάλλον εύκολο είναι αλλά δύσκολο να διαπιστώσεις πόσο γκρινιάρης άνθρωπος
υπήρξες ή μπορεί να γίνεις.
Καταρχάς να διαχωρίσω κάτι. Άλλο γκρινιάζω και άλλο «φαγώνομαι».
Η γκρίνια εχει έτσι… μια πιο γλυκιά διάσταση ή μπορείς τουλάχιστον να της τη
δώσεις, η «φαγωμάρα» όμως για μένα είναι ένα πολύ άσχημο ελάττωμα θα τολμήσω
να πω.
Δε θα σταθώ στη «φαγωμάρα» μιας και που το θέμα μας είναι η γκρίνια, θα πω μόνο
πως τη μεγαλύτερη «γλωσσοφαγιά» μόνοι μας τη κάνουμε όταν θεωρούμε πως όλοι
μας ζηλεύουνε ή όταν θεωρούμε πως όλα μας πάνε στραβά και δε μένουμε ποτέ
ευχαριστημένοι με ότι έχουμε μέχρι στιγμής στη ζωή μας. Ευγνωμοσύνη για όσα
έχουμε και όσα μας προσφέρουν και τα καλά έπονται! Έτσι πιστεύω εγω!
Ας επιστρέψω στα θέματα της γκρίνιας λοιπόν!
Προσπαθώ να σκεφτώ προσωπικά περιστατικά γκρίνιας αλλα συνειδητοποιώ πως
προφανώς δεν είμαι γκρινιάρα ή τουλάχιστον όχι όσο νόμιζα.
Θεωρώ πως δε γκρινιάζω συχνά και εύκολα αλλα όταν γκρινιάζω και έχω επίγνωση
της γκρίνιας μου θυμώνω και δεν αντέχω τον εαυτό μου. Απορώ λοιπόν πώς με
αντέχουν οι άλλοι. Με αντέχουν άραγε; Υποθέτω εκείνη τη στιγμή όχι αλλα σπάνια
με πιάνουν τέτοιες κρίσεις γκρίνιας και ευτυχώς κρατάνε λίγο. Δεν αντέχω τον εαυτό
μου και σταματάω, καταλαβαίνετε…
Έχω όμως να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό γκρίνιας που δεν αφορά πλήρως
εμένα αλλά επειδή ακόμη μου προκαλεί γέλιο θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Πριν χρόνια λοιπόν και ενώ ήμουνα φοιτήτρια είχα πολλές «τρελές» με τη καλή
έννοια φίλες και γενικά έστω και τελευταία στιγμή αποφασίζαμε να κάνουμε διάφορα
πράγματα. Σπάνια προγραμματίζαμε τί θα κάνουμε, όμως εκείνο το φοιτητικό πάρτυ
είχαμε αποφασίσει προ πολλού πως θέλουμε να επισκεφτούμε.
Η μέρα λοιπόν έφτασε και το βράδυ που θα γινόταν το πάρτυ όπου να ναι θα έκανε
την εμφάνιση του. Εμείς δεν είχαμε παρά να ετοιμαστούμε, να πάμε στη στάση για το
λεωφορείο των φοιτητών και δρόμο για το club.
Kαι ξεκινάμε:
Για ευνόητους λογούς δε βάζω ονόματα (όχι τίποτα άλλο, έχω ακόμη τις
ίδιες «τρελές» φίλες και τις βλέπω να με περιμένουν με το μπλάστρι στη γωνία
χαχαχαχα) θα μας «βαφτίσω» όμως ως εξής:
Όπου «Χ» εγώ.
Όπου «Y» η κασκαντέρ (θα καταλάβετε αργότερα)
Και όπου «Z» η ψύχραιμη φίλη (επίσης θα καταλάβετε αργότερα)
(Σα συνιστώσες δε μοιάζουμε; Αν δε κάνω λάθος γιατί στα μαθηματικά είμαι και ολίγον σκράπας).
Πάω που λέτε μέσα στη καλή χαρά στο σπίτι της «Y» από νωρίς και θρονιάζομαι στο
καναπέ της. Μου φτιάχνει καφέ, με βάφει, με χτενίζει διότι εγω δε τα κατέχω αυτά
και η ώρα περνάει. Ανεβαίνει η «Z» στο σπίτι της (μένανε στην ιδία πολυκατοικία
αλλα σε άλλους ορόφους) να ετοιμαστεί και εγω που λέτε παίρνω αγκαλιά κάτι
περιοδικά και το καφέ και αράζω στο στρογγυλό τραπέζι της μέχρι να ετοιμαστεί η
φίλη «Y» και να κατεβεί κάτω η φίλη «Z».
Εντωμεταξύ είχαμε μια συνήθεια μη πω λατρεία. Από το σπίτι της «Y» δεν έλειπε
ποτέ η μουσική, ότι και να κάναμε η μουσική ηταν παρών και άμα έλαχε ρίχναμε και
κανα χορό στο ενδιάμεσο, Εκείνη την ημέρα είχαμε βάλει στο DVD της ένα cd με
πολλά τραγούδια και έπαιζε.
Πάει που λέτε το κορίτσι να ετοιμαστεί, αλλάζει, βάφεται, χτενίζεται και ακόμη είναι
μέσα στα ενδότερα. Εγώ η «μουλάρα» από την άλλη αραχτή στο τραπέζι, να τρωω,
να διαβάζω, να καπνίζω, να βαριέμαι γενικώς.
Έρχεται έξω η «Y» και ενώ ηταν κούκλα όπως πάντα άλλωστε, να την εχει πιάσει μια
γκρίνια, ένα πράμα μιλάμε να θέλω να τη δείρω. Να μου λέει και δε μου αρέσουν τα
μαλλιά μου και δε μου αρέσουν τα ρούχα μου και δε μου αρέσει το βάψιμο, γενικώς
δε της άρεσε τίποτα. Να τα χω πάρει εγω να της λέω πας καλά κτλ κτλ ξέρετε τώρα.
Και φανταστείτε πως η φίλη αυτή δε γκρίνιαζε σχεδόν ποτέ για τέτοια πράγματα.
διορθώσει. Πάει στο μπάνιο να ξαναφτιαχτεί και βγαίνει έξω με τη γκρίνια στο
στόμα. Και να θέλω να τη δείρω ξανά και να της λέω μη γκρινιάζεις γιατί η τόση
γκρίνια δεν είναι καλό. Μου λέει εντάξει, δίκιο έχεις, κάτσε να ανοίξω τη πόρτα γιατί
οπού να ναι θα κατεβεί η «Z» να φύγουμε. Σε κανα τέταρτο έπρεπε να είμαστε στη
στάση.
Ανοίγει τη πόρτα, μπαίνει στο μπάνιο για τις τελευταίες πινελιές και εγω θρονιάζομαι
κυρία για άλλη μια φορά στο τραπέζι και συνεχιζω να διαβάζω (δε θυμάμαι τι
διάβασα – καμιά βλακεία θα ήταν πάντως) και εκείνη τη στιγμή μπαίνει ένα τραγούδι
που δεν της άρεσε. Και την ακούω να φωνάζει:
«Χ, δε πας να βάλεις άλλο τραγούδι γιατί με νευριάζει αυτό;»
Μέχρι να προλάβω εγω να απαντήσω, ούτε καν σηκώθηκα, μπαίνει μέσα στο σαλόνι
σα σίφουνας και μου λέει άσε θα πάω να αλλάξω εγω το τραγούδι.
Άλλο που δεν ήθελα εγω η τεμπέλα και συνεχιζω το διάβασμα. Ακούω πως άλλαξε το
τραγούδι και μετα από λίγο ακούω ένα «φσσσσσσιτ» και με το που σηκώνω βλέφαρο
βλέπω το μακρύ μαύρο μαλλί της «Y» να ανεμίζει σε μια περίεργη καθοδική κίνηση
(ηταν και το τραπέζι μπροστά και δεν έβλεπα καλά) και μετα από λίγο συνειδητοποιώ
πως εχει φάει «σαβούρα» και τί σαβούρα μάλιστα.....
Βάζω τα γέλια, σιγά μη συγκρατιόμουνα και συνειδητοποιώ πως ακόμη δεν είχε
σηκωθεί. Παρατάω στο τραπέζι αυτό που διάβαζα, σηκώνομαι και πάω κοντά της και
τη βλέπω χάμω να γελάει μεν αλλα να «σφίγγετε» κιόλας. Εντωμεταξύ ηταν πεσμένη
περίεργα (πολύ κασκαντερικό πέσιμο – άπλωμα). Σα «σπαγκατοχταπόδι» ένα πράμα.
Το ένα πόδι σε ευθεία γραμμή καταπέρα και το άλλο πόδι στο πλάι και κάπως
περίεργα γυρισμένο. Και επειδη γέλαγε υπέθεσα πως δεν πονούσε και συνέχισα
να γελάω σα χαζό, έφτασα να δακρύζω από τα γέλια. Γέλαγα εγω, γέλαγε εκείνη
(μετα κατάλαβα πως εκείνη γέλαγε από φόβο) και ξαφνικά μπαίνει μέσα η «Z» και
συνειδητοποιεί αμέσως το τι είχε συμβεί.Πλησιάζει και βλέπει αυτό που εγω ούτε αύριο δε θα είχα καταλάβει. Η φίλη «Y» το
είχε χτυπήσει το ποδαράκι της. Αυτό που ήταν περίεργα δομημένο….
Αναλαμβάνει λοιπόν η φίλη «Z» που σε τέτοια πράγματα είναι «αστέρι», μας βάζει
όλες σε μια σειρά, σταματάμε τα γέλια, σηκώνουμε τη «Y» και τη πάμε στο κέντρο
υγειάς. Περπάταγε εννοείτε αλλα δε θυμάμαι αν το πατούσε λίγο η εάν το είχε
στον «αέρα».
Πάμε που λέτε στο κέντρο υγειάς, η «Υ» και εγω που δε το έχουμε καθόλου με τα
νοσοκομεία και όλα τα συναφή τρομοκρατημένες και η «Z» ψύχραιμη και να τρέχει
από δω να τρέχει από κει μέχρι να μας εξυπηρετήσουν. Εννοείτε πως στην αρχή δε
βρίσκαμε άκρη αλλα με τα πολλά η «Z» «καθάρισε»! Βρήκε και το γιατρό και όλα!
Τα «έχωσε» κιόλας όπου έπρεπε (ούτε πάγο δεν είχαν να βάλουν στο πόδι της «Υ»
φανταστείτε) και ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά! Είχε χτυπήσει το ποδαράκι αλλα όχι κάτι επείγον….
Βέβαια χάσαμε το πάρτυ αλλα σιγά μη πτοούμασταν εμείς από αυτά. Συνεχίσαμε το
πάρτη στο σπίτι της «Υ» και με κουτσό ποδάρι μια χαρά χόρευε. Χαχαχα
Όχι πλάκα κάνω δε χόρεψε αλλα γενικά εκείνη την ημέρα η «ταλαιπωρία» μας αν
θέλετε είχε και συνέχεια αλλα αυτό θα το κρατήσω για εμάς.
Αυτό ηταν το δικό μου παράδειγμα γκρίνιας. Μιας γκρίνιας που μας ταλαιπώρησε
λιγάκι, κυρίως την αγαπημένη μου φίλη μιας και που αυτή πονούσε για μέρες μετα
αλλα κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη μέρα δε μπορώ να μη χαμογελάσω. Την
ευχαριστιέμαι και μόνο στη σκέψη της ρε παιδί μου!
Βέβαια δε ξέρω κατά πόσο θα χαμογελάσουν οι «Υ» και «Z» ήταν τους το στείλω
να το διαβάσουν αλλα το καλό που τους θέλω να μη θυμώσουν γιατί μετα θα
δημοσιεύσω ιστορίες για «μπαμπουλάκια και τα video clip τους » και αυτό δε νομίζω
να το θέλουν, ιδίως αν δε πλησιάζουν απόκριες. Χαχαχαχα
Φιλιά σε όλη τη γκρινιαροπαρέα

 

Ιστορία τέταρτη

Τα νεύρα μου ! 

Στη ζωή μου, στη καθημερινότητα μου και στο σπίτι μου θέλω να επικρατεί ησυχία και ηρεμία. Νευριάζω πολύ μόλις έρθω από την δουλειά να έρχονται οι γειτόνισσες σπίτι...Μπορεί να έχω κούραση, νεύρα, να θέλω να συζητήσω κάτι, έρχονται κάθονται , μπλα...μπλα.... Νευριάζω τις ώρες κοινής ησυχίας , να μην τις σέβονται οι γείτονες...Να μιλούν, να γελούν, να κάνουν θορύβους, φασαρίες... Κι όλα αυτά εγώ να τα ανέχουμε και να μη μπορώ να μιλήσω , να πω τίποτε... Να μην έχω και κανένα να με καταλαβαίνει! Να νομίζουν εγώ είμαι η παράλογη. Αυτό με εκνευρίζει πιο πολύ. Νευριάζω με όλα αυτά , γκρινιάζω , το λεω ότι με νευριάζει αυτό το πράγμα.. αλλά ποιο το όφελος; Αφού κανένας δε με καταλαβαίνει ... τι να κάνω άλλο; Πες μου...

Ιστορία πέμπτη

Τίτλος ευγενείας !

Την πρώτη κιόλας στιγμή που γυρίσαμε στο σπιτικό μας από το γαμήλιο ταξίδι τρελάθηκα η γυναίκα . Γιατί ποιος θα μου το έλεγε πως ο καλός μου αυτό το αξιολάτρευτο πλάσμα θα ζουλαγε όπως , όπως το σωληνάριο της οδοντόπαστας αντί να ξεκινά από κάτω προς τα πάνω και από όπου πέρναγε είτε ήταν συρτάρι , είτε ήταν φύλο ντουλάπας έπαιρνε ότι χρειαζόταν το άφηνε ανοικτό και προσπερνούσε . Και εγώ λοιπόν κατάπια την ιστορία με την οδοντόπαστα , άντε βρε δώσε είπα μια ευκαιρία στο άνθρωπο με λίγα σεμινάρια και μεγάλη δόση υπομονής θα μάθει , έβλεπα το αγγελικό του χαμόγελο και ήλπιζα !!!!! 

Αμ το άλλο με τα συρτάρια και τις ντουλάπες , έφτασα φίλοι μου στο μήνα πάνω να κάνω ακροβατικά και από όπου πέρναγα έκλεινα συρτάρια και ντουλάπες με πόδια και χέρια, μου εξασφάλιζε και την γυμναστική στο σπίτι έτσι ο προσωπικός μου trainer . Α και κέρδισα και το τίτλο της βασίλισσας της γκρίνιας γκρρρρρρ !!!!Και ύστερα ήρθαν στη ζωή μας τα κοριτσάκια μας ,Έβαλα πείσμα να αποκτήσω συμμάχους και άρχισα να το δουλεύω από τότε που άρχισαν να περιπατάνε , μέχρι και παιχνίδι επινόησα , για να είναι ταχτοποιημένο το δωμάτιο και κλειστά ντουλάπια και συρτάρια , έκανα εγώ την MARY POPPINS κτύπαγα παλαμάκια και όλα ήταν ερμητικά κλειστά κάθε βράδυ πριν να κοιμηθούν , πετυχε και η εκπαίδευση με την οδοντόπαστα .
 Και άρχισε το σχολείο και εγώ ,ήμουν πολύ περήφανη για τα καλά μου παιδάκια και
 φτάσαμε στην εφηβεία και τσουπ το DNA έσκασε μούρη !!!! Όπως το ακούτε σκέτη ανατριχίλα !! 

Χρόνια πέρασαν και το γινάτι μου έβγαλε το μάτι μου , τώρα πια πενταπολι οι πόρτες και τα συρτάρια όλων των δωματίων και στη δική μου ντουλάπα λες και γεννήθηκαν σε καράβι και τα χαμόγελα όλων τους αφοπλιστικά , γκρρρρρ .Α πρέπει να ομολογήσω πως τα κοριτσάκια με την οδοντόπαστα μια χαρά συνεχίζουν , πετυχε τουλάχιστον το ένα από τα δυο .Και τώρα μην και τυχόν καμία σας σκεφτεί να μου κλέψει το τίτλο γιατί θα σας τους στείλω σπίτι σας για να πάρετε μια γεύση .


 

Ιστορία έκτη

Γκρινίτσα !

Όσον αφορά εμένα συνήθως γκρινιάζω στον καλό μου για τις δουλειές του σπιτιού...Δεν μπορώ να πω, βέβαια, όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο με βοηθάει αλλά εμείς οι γυναίκες, αν μας καρφωθεί στο μυαλό πως πρέπει να γίνει κάτι εκείνη την ώρα, απλά πρέπει να γίνει! χαχα! Με πιάνουν ξαφνικές μανίες να κάνω γενική του σπιτιού και δεν υποχωρώ με τίποτα! Θα του φάω τ'αυτιά μέχρι να γίνει και η τελευταία γωνίτσα... χεχεχε!

Επίσης γκρινιάζω (πολύυυυ) όταν πεινάω και όταν νυστάζω...! Τι είναι αυτό το χάλι...; Νόμιζα πως όσο μεγαλώνω θα μου περνάει αλλά τίποτα! Εκείνη την ώρα που μου συμβαίνει ένα από τα δύο γίνομαι αρκετά εκνευριστική στους γύρω μου...εγώ φταίω μου την δίνουν όλοι..;! χαχαχα! Ενώ αν μου συμβαίνουν μαζί και τα δύο, προτιμώ να κοιμηθώ και να φάω αργότερα γιατί αν προσπαθήσω να φάω πρώτα, θα κοιμηθώ επάνω στο πιάτο...

"Γκρινίτσα" με φωνάζει ο καλός μου... Δεν καταλαβαίνω γιατί...πφφφ! :-)

 

Ιστορία έβδομη

Λένε για μένα!

Λένε που λέτε οι οικείοι μου (κάνε οικογένεια να δεις καλό) ότι είμαι γκρινιάρα! Φευ! Εγώ καλοί μου αναγνώστες δεν είμαι γκρινιάρα. Είμαι γυναίκα οργανωτική, μεθοδική, της τάξης και της ηθικής! Μπαρδόν , το τελευταίο να ξεγραφτεί από τα πρακτικά.

Αν μου πειράζουν τα πράγματα μου φταίω εγώ μετά; Αν μιλώ και δίνω οδηγίες και δεν ακολουθούνται, πως να μην γίνω έξαλλη μετά. Τσάμπα το σάλιο μου δηλαδή!

Πάει ο μπαμπάς κι ανάβει φωτιές κάτω από την  φρεσκοπλυμμένη κι απλωμένη μου μπουγάδα. Όλος ο καπνός πάει ευθεία πάνω και τα ρούχα μυρίζουν μετά κάπνα . Ούτε καν τσίκνα!

-Δεν είναι τίποτα! Θα τα "τινιάξεις" και θα φύγει...

Κι ύστερα φταίει ο φονιάς καλοί μου άνθρωποι!

Οκ! Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δεν γίνεται να γκρινιάζω με τόσο μικρά κι ασήμαντα! Όταν υπάρχουν χειρότερα...

Αλλά μην μου πειράξεις τα πράγματα μου! Να το ξαναπώ;

Μην αγνοήσεις οδηγίες μου! Ουαί κι αλίμονο σου!

Μην ξεχάσεις τα γενέθλιά μου.

Μην με ξεχάσεις γενικώς!

Γιατί μετά τη μουρμούρα μετά δεν τη γλιτώνεις!

Κατά τα άλλα; Ένας άγγελος είμαι! Να , αν μπορούσατε να δείτε ...θα ξεχωρίζατε μια λάμψη πάνω από το κεφαλάκι μου! Το φωτοστέφανο ντε!

			Ιστορία όγδοη
Εγώ γκρινιάρα???  Ποτέ ! Θα  γράψω με λίιιιγα λόγια γιατί όοοολοι -αλλά και εγώ- με θεωρούν γκρινιάρα.  Γκρινιάζω και για πολύ απλούς λόγους, για την ακρίβεια χωρίς λόγο, αλλά και για ουσιαστικά πράγματα.  Λοιπόν! Καθίστε αναπαυτικά και αρχίστε την ανάγνωση.  Γκρινιάζω επειδή ο σύζυγός μου πολλές φορές με πειράζει επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά κάτι που έχω πει ή με αστείο τόνο ή με "σαρδάμ" ή επειδή αυτή η λέξη δεν υπάρχει σε κανένα μα κανένα λεξικό. Και εγώ τότε τον απειλώ λέγοντάς του: " Άμα το ξαναπείς θα δεις!" . Αλλά ποτέ δεν "βλέπει" γιατί μου φαίνεται στο τέλος και εμένα για γέλια η κατάστασή μου... Γκρινιάζω πολλές φορές ότι έχει φασαρία όταν προσπαθώ να κοιμήσω το μωρό και η ένταση της τηλεόρασης (στην άλλη άκρη του σπιτιού) είναι ήδη πολύ χαμηλά που μόλις ακούγεται από το καθιστικό. Αλλά εγώ πάντα την ακούω. Και το περίεργο; Μετά από λίγο θυμάμαι ότι την έχω χαμηλώσει εγώ η ίδια... Γκρινιάζω γιατί ενώ αναρωτιέμαι συχνά: "Τι να ψήσω αύριο;" ή " Πώς να το φτιάξω το κουνελάκι;" ποτέ δε μου δίνει κανείς απάντηση. Και όταν και αν καμιά φορά μου δώσει και μου πει "Στιφάδο!!", τότε πάλι γκρινιάζω γιατί έχω έτοιμη και άλλη ερώτηση: " Με πατάτες τηγανητές ή φούρνου; Με πουρέ ή ρυζάκι;" η οποία όμως παίρνει την αδίστακτη απάντηση: "Με ό,τι θέλεις!". Μααα έλεος! Α! Επίσης, ως νέα μαγείρισσα θέλω πάντα να ξέρω αν τα φαγητά μου αρέσουν σε αυτούς που αγαπάω. Ε, και ρωτάω κι εγώ: "Το έφτιαξα ωραίο το παστίτσιο;" Και εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο τι θα απαντήσει ο κάθε ερωτηθείς.  Απάντηση):  "Ναι, καλό είναι." (τελεία χωρίς θαυμαστικό) Απάντηση γκρινιάρας: "Μα δεν το είπες με ενθουσιασμό! Γιατί; Δε σου αρέσει, ε; Πες μου! Μήπως δεν έχει αρκετό μοσχοκάρυδο; Μήπως έβαλα πολύ πιπέρι; Αν δε μου πεις πώς θα βελτιωθώ;" Απάντηση) "Μα καλό είναι! Δεν είπα τίποτα! Μπράβο! Είναι πολύ νόστιμο!"  (Θαυμαστικά χωρίς τελείες) Απάντηση γκρινιάρας: "Ναι, καλά έτσι μου το λες τώρα για να μην γκρινιάζω..." Και πολλά πολλά άλλα που νομίζω όμως πως τα παραπάνω είναι αρκετά για να μη με περάσετε και για ...γκρινιάρα.  Καλή συνέχεια και σας ευχαριστώ για την ανάγνωση! Φιλιά!

						Ιστορία ένατη
Μούρ μούρ μούρ !!! Ασε τα πιάτα αγάπη μου, μην τα σαπουνίζεις αχ....πόσες φορές το είπα δεν τα σαπουνίζουμε πριν τα βάλουμε στο πλυντήριο. –Μετά  λές ότι δεν σε βοηθάω , απαντά το άλλο  μισό– Να με βοηθήσεις αλλά όπως το ζητάω όχι να ξεπλένω μετά εγώ...εεε.είπα ...δεν θα μιλήσω αλλά πώς να το καταφέρω    εεε?   Αφου μιλάω στον βρόντο! Μή μουρμουράς λέω στον εαυτό μου , κάνε υπομονή όμως μοιάζει ανέφικτο, απο το πρωί μέχρι το βράδυ μου δίνουν αφορμές , - τώρα θα κάνεις σκούπα ρε μαμά ? Δεν τόξερα να βγάλω ανακοίνωση πριν βάλω μπρός τη σκούπα, ζορίζομαι που ζορίζομαι να το αποφασίσω, όταν έρθει εκείνη η ώρα πρέπει να δώ και ποιόν θα ενοχλήσω, ούτε room service σε ξενοδοχείο να ήμουνα! Και παρακαλάω  πάντα...  μην αφήνετε πράγματα στο πάτωμα, όταν κάνω σκούπα πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να σκύβω. Εσύ  είσαι που το λές? Εδώ παντόφλες , εκεί μια σακκούλα, παραπέρα μια τσάντα, σκύβω και ξανασκύβω και απειλώ...θα τα εξαφανίσω θα τα κρύψω να δω πού θα τα βρείτε? Αλλά στα λόγια μένω.... Αμ εκείνο το καπάκι της τουαλέτας –πάω και συχνά- πάντα την πατάω ,προσγειώνομαι με φόρα και ουχ ...τι πόνος! Δεν θα τον πιάσω αυτόν που το αφήνει σηκωμένο ?  Υπάρχουν και γυναίκες στο σπίτι ρε παιδιά! - Χ........άφησα τα σκουπίδια έξω , πήγαινέ τα φεύγοντας - Δεν μπορώ , στο ατάκα - Τί θα πεί δεν μπορώ , μόνη μου τα κάνω τόσα σκουπίδια? και μουρμουράω και τα νεύρα μου τσιτώνουν και μετά με λένε γκρινιάρα . Τα δε πράγματά μου εξαφανίζονται μυστηριωδώς κι εγώ ξέρω πάντα πού τα αφήνω...-Πού είναι η σκούπα μου απο τη πίσω αυλή?  Ρωτώ, Μούγγα όλοι!!  - Γ..... την πήρες εσύ?   - Τί να την κάνω ρεε μάνα τη σκούπα? Κανείς ...μυστήριο. –Πήρε κανείς το ψαλίδι μου της κουζίνας ?  Μούγγα και πάλι !!!  Τέτοια ...συνέχεια.....γκρίνια μετά εγώ! Και τί ζητάω , να μου τρίψουν λίγο το πονεμένο μου αυχένα το βράδυ  ( που πιάνεται απο το λαπτοπ  αλλα αυτό δεν το λέω φωναχτά!  ) –Εγώ είμαι για να με τρίψουν εμένα ! απαντά το άλλο μου μισό ! Αχχ ...αχχχ ...αχχχ ... βογγάω  εγώ μπάς και τον ψήσω αλλά έχει ήδη κοιμηθεί ( με τρίβει το πρωί , δεν γλυτώνει ).........

Αυτές είναι όλες οι ιστορίες μας, καλό διάβασμα!