Δείξε μου τη κούπα σου να σου πώ ποιός είσαι!

Τα καφέ ζουζούνια  κάνουν αυτο τον διαγωνισμό για κούπες, έτρεξα κι εγώ γρήφορα γρήγορα, φωτογράφισα και ορίστε η κούπα μου, να μη λείπει, Είμαι κι εγώ σαν τη Χριστίνα απο τις νεραιδοδημιουργίες ρομαντική. Σύντομη ανάρτηση και τρέχω να ψηφίσω και εγώ τις άλλες κούπες της μπλογκοπαρέας που απο ότι είδα είναι τρελλούτσικες...
Καλή εβδομάδα, δεν ακούω μπουμπουνητά πιά, θα αρχίσει το καλοκαιράκι και θα βάλω τα καινούργια καλύματα στις πολυθρόνες της βεράντας μου τα οποία μόλις τα ράψω θα σας τα δείξω.
Πολλά φιλιά , να περνάτε καλά!

Vintage και πάλι Vintage!

H Λίνα απο το horiseirmo.blogspot.gr μας κάλεσε να ψάξουμε στις ντουλάπες και να βρούμε παλιά αντικείμενα, ρούχα άλλων εποχών,  που σώθηκαν απο το πέταμα...ωραία αναζήτηση που σε κάνει να ξεθάβεις πράγματα όπως αυτό το ραδιόφωνο , το παλιό του σπιτιού μας  που παλιά το είχα κάπου στο σαλόνι, μετά η κούραση του ξεσκονίσματος με έκανε να το καταχωνιάσω κάπου αλλά τελικά το βρήκα στο δωμάτιο του γιού μου όπου έχει μαζέψει κι αυτός διάφορα...

Τη λάμπα λαδιού την είχα αγοράσει εγώ απο κάποιο παλαιοπωλείο, δεν είναι οικογενειακή αλλά για μένα  είναι αγαπημένη! Απο τα πράγματα του παρελθόντος μου αρέσουν πολύ και αυτά των αρχοντικών , τα ωραία σερβίτσια, οι πορσελάνες, πάρα πολύ οι κομόντες, οι συρταριέρες, για παράδειγμα υπάρχει ένα είδος συρταριέρας με 7 φαρδιά και μακριά συρτάρια που αν θυμάμαι καλά την λένε κάτι σαν εβδομαδιαία γιατι το νοικοκυριό τους ήταν να έχουν πράγματα σε κάθε συρτάρι για κάθε μέρα της εβδομάδας, τί ωραία νοικοκυρίστικη οργάνωση! Αυτό  αφορούσε βέβαια πλούσια σπίτια, ήθελα πολύ να αγοράσω μια τέτοια συρταριέρα αντίκα αλλά δεν τα κατάφερα. Μου αρέσουν όμως επίσης το ίδιο και τα αντικείμενα τα χρηστικά οι παλιές χάλκινες κατσαρόλες, οι μαστραπάδες που είχαν ο παππούς και η γιαγιά μου του μπαμπά μου οι γονείς που ήταν βλάχοι, μαστραπάδες είναι τα ποτήρια απο εμαγιέ με χερούλι, εκεί έπιναν το πρωινό τους γάλα , αυτό το ποτήρι τα άφηνες και στη σόμπα πάνω τη μασίνα δηλαδή τη ξυλόσομπα και έμενε ζεστό το γάλα. Μου αρέσουν όλα τα σκεύη σχετικά με το γάλα , τις αγελάδες, οι μεγάλες καρδάρες που τώρα φυτεύουμε λουλούδια μέσα, τα ταψιά τα παλιά, τα τάσια κάτι χάλκινα λεκανάκια όπου έπλεναν ότι ήθελαν , αυτό πριν τα πλαστικά και πολλλα άλλα που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ.

Αυτό το σίδερο το έχω αγοράσει επίσης απο παλιατζίδικα, και έλεγα οτι θα το περιποιηθώ λίγο 
αλλά ακόμη δεν το έκανα τίποτε και ίσως δεν πρεπει μη το χαλάσω.

Αυτή η λάμπα είναι αρκετά παλιά , είναι απο το σπίτι της πεθεράς μου.

Αυτά κατόρθωσα να βρώ με μια γύρα, δεν πήγα στης μαμάς μου να ψαχουλέψω, όταν το κάνω θα σας δείξω ότι βρώ κι εκεί, πολλά φιλιά απο εμένα, κρατήστε ότι παλιό των μαμάδων σας ακόμη κι αυτά που τώρα δεν σας αρέσουν, ποτέ δεν ξέρετε, τα γούστα μας αλλαζουν όταν είμαστε μικρές τα υποτιμούμε λίγο ίσως αλλα όσο μεγαλώνουμε τα βλέπουμε με άλλο μάτι .

Θα κλείσω με μια φωτογραφία παλιά, είναι οικογενειακή του άντρα μου και επειδή φωτογράφισα το παλιό σπίτι πρόσφατα τώρα που οι γονείς του δεν υπάρχουν πιά, τη θεώρησα vintage κι αυτή, το παλιό στύλ του ποζαρίσματος όλης της οικογένειας, κι έτσι  σας τη δείχνω.

Καλοκαιρινή δροσερή τσαντούλα !

Επιτέλους τελείωσα την τσαντούλα μου και την κυκλοφόρησα κιόλας. Το εκρού βαμβακερό νήμα  θυμίζει τις παλιές δανδέλες τις οποίες ουδόλως μισώ κι ας μην τις στρώνω πια αλλά είναι αλήθεια ότι λίγα κομμάτια ταιριάζουν στο σαλόνι μου, βασικά γεμίζουν τα συρτάρια μιας παλιάς συρταριέρας την οποία σκαλίζω κάθε φορά που είναι να στρώσω κάτι στο τραπέζάκι. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν είναι χρήσιμα,είναι γεμάτα αναμνήσεις απο τότε που η γιαγιά έπλεκε κάθε φορά  ένα καινούργιο καρέ, αυτό για σένα  έλεγε, το άλλο για την άλλη εγγονή, φρόντιζε να τα μοιράζει να μη θυμώνει κανείς και η μαμά μου να τη διορθώνει , αυτό εδώ είναι λίγο στραβό , τραβάει. Η γιαγια με κάτι τεράστια γυαλιά που μεγάλωναν και τα μάτια της οταν την κοίταζες νομίζω οτι έβλεπε πολύ καλύτερα απο ότι βλέπω εγώ τώρα και έπλεκε μέχρι πολύ μεγάλη, απορώ πώς δεν μάγκωνε ο λαιμός της απο το σκύψιμο.

Εραψα και μια επένδυση με ύφασμα απο τις πολυθρόνες μου που είχε περισσέψει και είναι αγγλικό βαμβακερό κλαρωτό που λέγανε παλιά και νομίζω της ταίριαξε μια χαρά!
Το πλέξιμο είναι πολύ απλό:

 
Πλέξτε με  βελονάκι νούμερο 3

Πλέξτε 78 αλυσίδες και ενώστε  με βουβό γαιτανάκι την αρχή με το τέλος , μόνο  προσέξτε να μη στρίψει η αλυσίδα , να είναι ίσια και θα πλέξετε απο δώ και πέρα κυκλικά την τσάντα



Πρώτος γύρος- πλέξτε  μία  αλυσίδα και πλέξτε ένα άρριχτο γαιτανάκι στη επόμενη αλυσίδα ,  μετά πλέξτε άρριχτα γαιτανάκια σε κάθε μια αλυσίδα ώς το τέλος της σειράς, ενώστε με βουβό στην κορυφή του πρώτου άρριχτου

Δεύτερος γύρος- πλέξτε 3 αλυσίδες (μετράει σαν ένα ποδαράκι), πλέξτε ένα ποδαράκι στην επόμενη θηλειά και πλέξτε ποδαράκια ώς το τέλος, ενώστε με βουβό στην κορυφή των 3 αλυσίδων που κάνατε στην αρχή

Τρίτος γύρος- πλέξτε 3 αλυσίδες, τώρα πλέξτε ένα ποδαράκι αλλά όχι μπαίνοντας στην κορυφή της θηλειάς  στο επάνω μέρος, μπείτε στη βάση του ποδαρακίου της κάτω σειράς απο δεξιά προς τα αριστερά στο μπροστινό μέρος που το βλέπετε μπροστά σας  και πλέξτε κανονικό ποδαράκι, μετά πλέξτε ένα κανονικό ποδαράκι στην επόμενη θηλειά μπαίνοντας στην κορυφή όπως όταν πλέκουμε κανονικά, συνεχίστε έτσι εναλάξ ώς το τέλος της σειράς και ενώστε με βουβό στην κορυφή των 3 αλυσίδων της αρχής(έτσι θα έχετε ένα κανονικό ποδαράκι και ένα πιο φουσκωτό δίπλα και αυτό δίνει την αναγλυφότητα στο σχέδιο

Συνεχίστε το ίδιο σχέδιο σε όσους γύρους θέλετε πλέκοντας ένα απλό ποδαράκι  πάνω σε κάθε απλό ποδαράκι και ένα φουσκωτό πάνω σε κάθε φουσκωτό , εγώ  έπλεξα  20 γύρους τετοιους

Για το τελείωμα της τσάντας πλέξτε 5 γύρους με άρριχτα γαιτανάκια για να είναι πιο ισιο το σχέδιο και είναι αυτό το κομμάτι που καθώς θα βάλετε την επένδυση θα γυρίσει σαν ρεβέρ.



Για τον πάτο της τσάντας πλέξτε 11 αλυσίδες, μπείτε στη δεύτερη αλυσίδα και πλέξτε ποδαράκι και μετά ποδαράκια ώς το τέλος της σειράς, γυρίστε, πλέξτε 3 αλυσίδες , πλέξτε ποδαράκι στην επόμενη θηλειά και ποδαράκια ώς το τέλος της σειράς, θα έχετε 9 ποδαράκια σύνολο. Πλέξτε  19 σειρές σύνολο (απο 9 ποδαράκια η κάθε μία)για τον πάτο και ράψτε ενώνοντας τον πάτο με το κυκλικό μέρος που πλέξατε πριν  με βελόνα και το ίδιο νήμα. Στον πάτο πριν ράψω την υφασμάτινη επένδυση κόβω ένα ορθογώνιο χοντρό χαρτόνι που το μετράω να είναι ίδιο με το πλέκτό μέρος του πάτου, έτσι η τσαντούλα θα είναι σταθερή όπου την ακουμπάτε.

Για την υφασμάτινη επένδυση δείτε την ανάρτηση μου της προηγούμενης τσάντας , είναι ίδιος ο τρόπος ραψίματος, απλώς σε αυτή τη τσάντα το ύφασμα γυρνάει σαν ρεβέρ μαζί με το πλεκτό τελείωμα της τσάντας και σταθεροποιείται καθώς ράβετε τα κουμπιά.

Το χερούλι είναι απο ύφασμα 6-8 πόντων που το έραψα το γύρισα απο την καλή με χοντρό κατσαβίδι και  γέμισα με γέμισμα μαξιλαριού για να κρατιέται φουσκωτό και το έραψα επάνω στη τσάντα.

Μια απλή αλυσίδα 15 πόντων έπλεξα για κλείσιμο και έραψα ένα κουμπί για να κλείνει.
Ελπίζω να σας φανεί εύκολη και να τη πλέξετε, καλή επιτυχία!

Η Ελλάδα που δουλεύει!!!

Εχω παρατηρήσει ότι και παλιά και τώρα ακόμη περισσότερο,  ότι στη ζωή μας , σε ότι μας συμβαίνει στεκόμαστε πολύ περισσότερο στα κακά, στα δύσκολα και αρκετά λιγότερο στα καλά. Τα δίνουμε και τα καλά σημασία και τα μνημονεύουμε αλλά ξεφουσκώνουν γρήγορα σαν κέικ που φουσκώνει,  φουσκώνει για λίγο και μπράφ!   κατεβαίνει ..., αααα και  πολλές φορές  θυμόμαστε τα καλά όταν μας συμβαίνει κάτι δύσκολο , τα χρησιμοποιούμε λίγο σαν αντίδοτο, αυτόνομο το καλό δεν είμαι σίγουρη πόσo μας ενδυναμώνει. 
Προχθές μια περιπέτεια υγείας με οδήγησε στα επείγοντα του Παπαγεωργίου και θέλω να μιλήσω για τους γιατρούς εκει , την αξιωσύνη τους και την ανθρωπιά που εξέπεμψαν σε μένα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, και τώρα και παλαιότερα που ειχα πάει σαν συνοδός συγγενικών μου προσώπων δεν έχω να θυμηθώ παρά μόνο καλά πρόσωπα, καλή αντιμετώπιση.
Είχε πάρα πολύ κόσμο και ασθενοφόρα ερχόντουσαν συχνά αλλά η υποδοχή ήταν οργανωμένη,πολύ  γρήγορα έφτασα στο κισέ όπου έδωσα τα στοιχεία μου. Λόγω αυχενικού μάλλον η ζάλη με είχε παραπάρει  με όλα τα συνεπακόλουθα μιας κρίσης πανικού . Δεν πέρασαν δεκα λεπτά και ήρθε η σειρά μου για μικρή εξέταση απο νοσηλεύτρια προκειμένου να κατατάξει το περιστατικό . Αυτό το στάδιο το βρίσκω πολύ ανθρώπινο, παρηγορητικό, όσο άσχημα κι αν αισθάνεσαι γιατί σίγουρα όλοι πονάνε , όλοι θέλουν να τους δεί  ο γιατρός το γρηγορότερο ωστόσο αυτό δεν είναι εφικτό, όμως σε έχει δεί κάποιος  νοσηλευτής που είναι σε θέση να καθορίσει με ένα τρόπο την πιεστικότητα των συμπτωμάτων σου.
Η σειρά μου ήρθε μετά 3 ώρες, 3 ώρες που το κεφάλι μου ήταν βαρύ σαν καρπούζι, ήμουν γενικά λίγο ράκος, εντάξει θα ήθελα να με δεί κάποιος πιο γρήγορα αλλά αυτό δεν συμβαίνει πολλές φορές ούτε σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο, έχω τύχει και σε τέτοιο να περιμένω πολύ.
Η νεαρή παθολόγος που με εξέτασε ήταν γρήγορη αλλά όχι βιαστική , με ρώτησε, με άκουσε , σκέφτηκε, μου απάντησε. Ηταν μια καλή γιατρός, μή με ρωτήσετε γιατί, αυτό φαίνεται , είναι όπως ο καλός άνθρωπος, σε κοιτάει στα μάτια, έχει υπομονή σαν να είσαι ο πρώτος ασθενής που βλέπει κι ας είναι ώρες εκεί. Αυτό αισθάνθηκα , ότι όταν ήρθε η σειρά μου,  άξιζε που περίμενα.
Μου συνέστησε κάποιες εξετάσεις και με παρέπεμψε σε ένα νευρολόγο που υπήρχε όπως μου είπε εκείνη την ώρα εκεί, έκρινε ότι ήθελε κι απο εκείνον μία εξέταση.
Σε 10 λεπτά ξαναφώναξαν το όνομά μου και ο νεαρός γιατρός που με έψαξε παρότι τρεχάτος και φουριόζος ήταν κι εκείνος ένας καλός γιατρός. Κάθισε μαζί μου στο διάδρομο περιμένοντας να αδειάσει κάποιο εξεταστήριο , ναι ήταν όλα γεμάτα και άρχισε τις πρώτες ερωτήσεις εκεί για να μη χάνουμε χρόνο όπως είπε , τσαγανό θα το πώ εγώ , κάτι που θα κάναμε κι εμείς στη δουλειά μας προκειμένου να προχωρήσει. Οταν ήρθε η ώρα της εξέτασης είχα και πάλι την ίδια αίσθηση, ότι δεν βιαζόταν κάποιος να με ξεφορτωθεί, ότι έδινε όσο χρόνο χρειαζόταν για μένα.
Θα μπορούσα να σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία που μου συνέβη το Μεγάλο Σάββατο όταν σκύλος δάγκασε την κόρη μου και εμένα λίγο που πήγα να τη σώσω και είχα μια εντελώς αντίθετη περιπέτεια σε δημόσιο ίδρυμα , αλλά αυτή τη μέρα τη σβήνω.
Προχθές λοιπόν ήταν μια μέρα που σε ένα δημόσιο νοσοκομείο αισθάνθηκα σιγουριά, ότι είμαι σε καλά χέρια και αυτό που θέλω να πώ με όσα εξιστόρησα είναι  ότι αυτοί οι άνθρωπιο που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτοί οι Ελληνες ανάμεσά μας πρέπει να το ξέρουν  ότι έχουν την ευγνωμοσύνη μας, την αναγνώρισή μας.
Δεν ξεχνώ ποτέ να το πώ. Οπως θα πώ με εύσχημο τρόπο όταν έχω παράπονο απο μια υπηρεσία, ακόμη πιο έντονα νοιώθω την επιθυμία να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που έχουν να κάνουν με ανθρώπους, διαχειρίζονται το σώμα τους και την ίδια στιγμή και τη ψυχή τους ακόμη και σε μια μικρή περιπέτεια υγείας και να είναι σίγουροι ότι  και αυτοί που δεν τους το λένε, το αισθάνονται το ευχαριστώ και είναι σαν να τους δίνουν χίλιες ευχές απο μέσα τους, να είναι όλοι τους καλά!